013 (19)

M ETK M RÓŻANIEC

Koma mypiuaT b OBpare jionyxn M HHKHeT rpo3flb pflÓHHbl HCejITO-KpaCHOH, Cjiaraio a Beceubie cthxh O 5KH3HH TJieHHOH, TJieHHOH H IipeKpaCHOH.

JI B03Bpamaiocb. Jlnacei MHe Jia/ionb riyiiiHCTbiH kot, MypjibiKaeT yMHJibHca,

M apKHH sar opacTca oroHb Ha 6ameHKe oaepHofi jiecomuibHH.

JlHinb H3peaKa npope3biBaeT THinb KpHK ancTa, cjieTeBiuero Ha Kpbiuiy.

M eCJIH B HBepb MOK) TbI nOCTyHHLUb,

MHe Kaacerca, a naace He ycjibimy.

1912

Kiedy w wąwozie łopuch drży na wietrze, Dygoce jarzębina drobnym ciałem, Układam wtedy swe wesołe wiersze

0 życiu płonnym — płonnym i wspaniałym.

Do domu wracam. Liże moje dłonie Puszysty kocur, sierść przymilnie zjeża.

W tataraku za jeziorem zorzą płonie Ze świeżych belek wyciosana wieża.

Jedynie z rzadka rozdzierając ciszę, Bocian na dachu wrzaśnie czy zapłacze.

1 zdaje się, że nawet nie usłyszę,

Jeżeli ty do drzwi mych zakołaczesz.

mr

WIKTOR WOROSZYLSKI

Tbi 3Haeujb, a TOMjirocb b HeBOHe, O CMepTH rocnoaa MOJia.

Ho Bce MHe naMHTHa no 6ojih TBepcKaa CKynnaa 3eMJia.

>KypaBJib y BeTxoro KOJionna,

Hafl hhm, KaK KHneHb, o6naKa,

B nojiax CKpHnyHHe BopoTua,

H 3anax xjie6a, h TOCKa.

H Te HeapKHe npocTopbi,

Tae naace tojioc BeTpa cjia6.

Wiesz, ja usycham tu w więzieniu I o śmierć modlę się do Boga,

A przecież boli we wspomnieniu Szarzyzna twerskich pól uboga.

Żuraw i murszejąca studnia, Obłoki niby piana mleczna,

I pośród łąk skrzypiąca wrótnia,

I żytnia woń, i żałość wieczna.

Rozłogi powleczone cieniem, Gdzie nawet pogłos wiatru słaby,