054

54

Typ II — stropy wykonywane w miejscu wbudowania, w których naprężenia ściskające są przenoszone zarówno przez beton, jak i element wypełnienia, np. strop Akermana — rys. 1.54b;

Typ III strop, w którym konstrukcja nośna jest wykonana przynajmniej w części z umonolitycznionych betonowych elementów prefabrykowanych, np. strop DZ-3 rys. 1.54c.

Klasyfikacji stropów gęstożebrowych można dokonać także np. z punktu widzenia technologii ich montażu i wówczas można je dzielić w następujący sposób:

Typ 1    - stropy „monolityczne”, w których żebra i płyta stanowią jednolitą

całość, a wypełnienie (np. pustaki Akermana) wymaga deskowania na ogół ażurowego i gęstego stemplowania;

Typ 2 stropy „prefabrykowane częściowo”, w których żebra przed betonowaniem stanowią bardzo wiotki szkielet pozwalający na rezygnację z deskowania, ale wymagające nadal stemplowania chociaż rzadkiego (np. Fert);

Typ 3 stropy „prefabrykowane”, w których żebra i wypełnienie są maksymalnie sprefabrykowane, a jedyną czynnością na budowie jest ich zmonoli-tyzowanie (np. DZ).

Wymienione wyżej stropy zostały omówione w dalszej części. Mówiąc o wykonawstwie stropów gęstożebrowych należy zwrócić uwagę na potrzebę zamykania („deklowania”) skrajnych pustaków otworowych od strony wieńca, zabezpieczającego w ten sposób przed wpłynięciem betonu podczas betonowania do środka pustaka. Niedopilnowanie tego pociąga za sobą zbędne zużycie betonu i zwiększenie ciężaru stropu.

Problemy technologiczne występujące przy konstruowaniu stropów gęstożebrowych można określić w sposób następujący:

a.    Wciągnięcie do wzajemnej współpracy wszystkich elementów składowych stropu, „umonolitycznienie” stropu jako całości

Problem ten rozwiązuje się poprzez nadanie odpowiedniego kształtu żebrom i elementom wypełniającym, np. żebrowanie (ryflowanie) pustaków ceramicznych, odpowiedni dobór grubości ścianek pustaków, łączenie zbrojenia płyty nadbetonu ze zbrojeniem żeber, wreszcie wprowadzenie żeber rozdzielczych usytuowanych prostopadle do kierunku ułożenia żeber nośnych stropu zapobiegających „klawi-szowaniu” stropu (niezależnemu uginaniu się żeber nośnych) rys. 1.55.

b.    Odpowiednie połączenie żeber nośnych stropu (ich zamocowanie) z wieńcem ściany nośnej oraz odpowiednie zakończenie stropu przy ścianie równoległej do żeber nośnych (rys. 1.56)

Należyte zamocowanie żeber nośnych stropu uzyskuje się przez zapewnienie odpowiedniej (minimalnej) głębokości ich oparcia oraz wprowadzenie górą zbrojenia łączącego żebra z wieńcem. Uwzględnienie zamocowania żeber stropu we wieńcu pozwala na oszczędniejsze zaprojektowanie ich zbrojenia (zmniejszenie zużycia stali).