10136

iej szych w tej dyscyplinie

corocznie w Paryżu jedna z najważn

publikacji, Repertoire d’Art et d’Archśoi_oaip ,, .,7'■■RSIH

chretienne au XX^e siecle), rejestrująca w zasiew '

...    r. :    zasiągu światowym opu

blikowane druki zwarte, artykuły z czasopism oraz recenzje, uwzględniając szeroko wszelką problematyką mogącą zainteresować historyka sztuki i archeologa. Materiał, uszeregowany systematycznie, jest analityczny: w zwięzłych, adnotacjach dąży do podania maximum orientacyjnych danych tam, gdzie tytuł pracy nie dość jest jasny. Równie ważny monachijski kwartalnik „Zeit-schrift fur Kunstgeschichte” — poświęcający do 1964 r. jeden ze

szyt na bibliografię — od 1965 r. wydaje corocznie specjalny suplement pt. Bibliographischer Teil (pod red. H. Lietzmann), starając się o systematyczny spis piśmiennictwa o sztuce, opublikowanego w danym roku. Trzecim źródłem godnym polecenia', acz trudno u nas dostępnym w komplecie, jest corocznie wycho-dzący w Nowym Jorku od 1929 r. Art Index, nie uwzględniający wprawdzie druków samoistnych, notujący natomiast tak bardzo zawsze ważne recenzje, artykuły z periodyków i wydawnictw muzealnych. Dla zagadnień ogólnej teorii sztuki i estetyki ważny jest „Jahrbuch fur Asthetik und allgemeine Kunstwissen-schaft”, wydawany w Stuttgarcie od 1951 r. Wreszcie we Włoszech w Modemie ukazuje się ,,Amnuario Bibliographico di Storia deirArte”, rocznik bibliograficzny z krótkimi adnotacjami przy poszczególnych opisach (R. 1 : 1954 za rok 1952; R. 10 :1968 za rok 1961). We wstępnej fazie poszukiwań bibliograficznych można też sięgnąć do książki M. Chamberlin Guide to Art Reference Books (Chicago 1959). Przynosi ona dane o podstawowych bibliografiach, czasopismach, ważniejszych seriach wydawniczych, korpusach, publikacjach źródeł itd.

Do tych więc bibliografii należy sięgać, gdy ma się zamiar skontrolować aktualną sytuację w danej gałęzi nauki. Kto jednak pragnie zbudować swój warsztat od nowa, zagłębić się w nieznaną rau dotąd problematykę, zorientować się w całości interesującego go piśmiennictwa, ma trudniejsze zadanie. Bowiem, jak już powiedziano wyżej, nie ma takiej kumulatywnej bibliografii historii sztuki światowej. Juliusz Schlosser w swej Die Kunstliteratur. Ein Handbuch zur Quellenkunde der neueren Kunstgeschichte (Wiem 1924; najnowsze wyd. wł. La letterotura

386