117 tif

117

kiej temperatury gazów kanałowych wydobywających się z kanału, do którego odprowadzana jest woda (rys. 2.7 i 2.8) przez rurę spustową.

Rys. 2.7. Odwodnienie wewnętrzne stropodachu

Żeliwny wpust dachowy (rys. 2.7) składa się z dwóch członów, z których pierwszy, nieocieplony, jest zakończony od góry koszem osłonowym. W pierwszym członie wpustu znajdują się dwa kołnierze do odprowadzenia wody z dwóch powierzchni, z warstwy wodoszczelnej pod posypką dachową oraz z warstwy paroszczelnej. Każda warstwa odprowadzająca wodę powinna być połączona lepikiem łub klejem z kołnierzami za pomocą dostatecznie dużych i elastycznych krążków z folii. Ścianki drugiego członu wpustu i rury spustowej powinny być ocieplone za pomocą tcrmoizolacji. Dodatkowo zabezpieczenie ścianek wpustu przed zamarzaniem w^r okresie zimow ym realizowane jest za pomocą wewnętrznej spirali elektrycznej o napięciu 24 Volt. Poszczególne człony wpustu powinny mieć taki kształt ścianek, ażeby między nimi można było zakładać elastyczne uszczelki w kształcie pierścieni uszczelniających wpust przed cofającą się wodą w przypadku zatkania się rury spustowej.

Odwodnienie zewnętrzne za pomocą rynien j rur spustowych ulega w okresie zimowym oblodzeniu, powodując spiętrzenie się wody, co może powodować uciążliwe przecieki przyokapowc. Jednak ze względu na prostotę wykonania jest jednak najczęściej stosowane.

Stosunkowo najmniej kłopotów wykazują rozwiązania, w' których rynnę zlokalizowano na końcu gzymsu wieńczącego o małym przekroju, którego mała bezwładność cieplna nie ma zasadniczego wpływu na kształtowanie się temperatury rynny podczas odwilży (rys. 2.9).