12 13

na łukach zaś - na toki wewnętrzne.

3)    oś każdej stacji, przystanku, mijanki itp. zaznacza się na prawym toku prawego toru głównego z napisem na szyjce szyny „oś stacji, mijanki itp.”,

4)    miejsca przeznaczone do niwelowania należy zaznaczyć krzyżykiem na szyjce szyny, niezależnie od oznaczenia ich normalną kreską.

3.    Przy pracach wykonanych tylko na pewnych odcinkach linii, dopuszcza się częściowe przeprowadzenie pikietażu, pod warunkiem nawiązania początku pikietażu do najbliższego istniejącego hektometra oraz innych punktów stałych o znanym położeniu względem istniejącego kilometrażu. Przy kilometrażu. całej linii, wyniki otrzymane z częściowego pikietażu muszą być odpowiednio przeliczone względem punktu początkowego kilometrowania danej linii.

4.    Pikietaż należy wykonać dwiema sprawdzonymi taśmami 20-to metrowymi (jedynie na łukach o promieniu mniejszym niż 200 m. - taśmami 10-cio metrowymi):

1)    na liniach jednotorowych - po obydwu tokach,

2)    na liniach dwutorowych - po tokach skrajnych,

układając naciągnięte taśmy na szynach. Koniec taśmy należy zaznaczyć na szynie ostrą rysą, a dalszy pomiar prowadzić od tej rysy.

5.    Po kolejnym ułożeniu każdych 5 taśm (pełny hektometr) na lewym i prawym toku szyn, przerzutowuje się koniec taśmy lewej na tok prawy (na łukach - na tok wewnętrzny) i powstałą różnicę położenia końców obydwu taśm (na odcinkach prostych różnica ta jest błędem dwukrotnego pomiaru, który nie może przekraczać 1 cm) dzieli się na połowę w celu ustalenia położenia hektometra: następnie po uwzględnieniu poprawki termicznej odpowiadającej temperaturze pomiaru, zaznacza się ostrą rysą właściwe położenie hektometra, które przerzutowuje się z kolei na tok lewy (na łukach - na tok zewnętrzny). Od miejsc, które oznaczają właściwe położenie kilometra lub hektometra, należy oznaczyć właściwą setkę metrów białą farbą olejna (kreska) na główce szyny oraz krzyżykiem na szyjce szyny z opisem „ km....” lub hm...”.

6.    Dla ustalenia poprawki termicznej taśmy należy mierzyć bezpośrednio temperaturę taśmy.

7.    Przy pomiarze na łukach należy zwrócić szczególną uwagę na:

1)    dokładne układanie taśmy na szynach z uwagi na brak w tym przypadku kontroli podwójnego pomiaru,

2)    różnicę położenia końców taśm na każdym hektometrze łuku kołowego, która dla łuku o promieniu stałym jest wielkością stałą.

8.    Wyniki pikietażu należy wpisywać do specjalnie prowadzonego szkicu pikietażu, z tym że miejsca odrzutowane na prawy tok wpisuje się po prawej stronie szkicu, miejsca zaś odrzutowane na lewy tok - po lewej stronie, notując wyniki pomiaru w szkicu od dołu do góry.

9.    Przy prowadzeniu pikietażu linii należy zaznaczyć na toku między hektometrami każde 50 m. białą farbą olejną „V” dla wykorzystania go przy niwelacji reperowej i profilowej jako stanowiska instrumentu. Na szkicu pikietażu zaznacza się w bieżącym kilometrażu:

1)    osie stacji, mijanek, przystanków, ładowni, przejazdów drogowych oraz przepustów,

2)    początki, środki i końce mostów i wiaduktów (dla mostów i wiaduktów z filarami należy podać także osie filarów).

3)    początki, środki i końce tuneli,

4)    skrzyżowania torów w poziomie,

5)    początki wszystkich rozjazdów w torach głównych oraz środki dla rozjazdów krzyżowych,

6)    istniejące załomy, jeżeli punkty te są zaznaczone w terenie, w przypadku, gdy ich nie ma - należy określić w przybliżeniu miejsce załomu profilu i zaznaczyć punkty po obydwóch jego stronach w odległości 25 m.,

7)    wszystkie inne urządzenia i budowle nie wymienione wyżej, a wyszczególnione w wykazie oznaczników.

10.    Dla linii wielotorowych należy pomierzyć i wpisać w odstępach hektometrowych szerokości międzytorza. Dla mostów, wiaduktów, przepustów i tuneli należy określić i zanotować w prowadzonym szkicu budowli inżynierskich:

1) długość budowli (nie podawać długości wiaduktów drogowych). Przy konstrukcjach belkowych za długość mostu czy wiaduktu należy uważać odległość pomiędzy ściankami żwirowymi przyczółków, przy konstrukcjach zaś sklepionych - odległość pomiędzy osiami skrajnymi stóp

sklepień (wezgłowi), spoczywających na przyczółkach. W razie trudności w ustaleniu grubości dla łuku w stropie, należy grubość tę obliczyć ze wzoru:

dl = 1,5 dO

gdzie grubość łuku w kluczu; dO = ( 0,03.1+0,1) metrów, zaś 1 - światło przęsła w metrach. Długość mostów, wiaduktów i tuneli należy mierzyć po osi toru, przepustów zaś - po osi przepustu od wlotu do wylotu,

2)    światło dla mostów i wiaduktów należy określić jako sumę świateł poszczególnych przęseł mierzonych w połowie wysokości filaru, przy czym za wysokość filaru nawodnego należy przyjmować odległość od normalnego poziomu wody do wierzchu filaru. Za normalny poziom wody należy uważać ten poziom, który w ciągu roku utrzymuje się najdłużej. W przypadku budowli ukośnej światło należy mierzyć od prostopadłej do ścian podpór.

Za światło przepustów rurowych należy uważać średnicę rur, tuneli zaś - odległość pomiędzy ścianami bocznymi, mierzoną prostopadle do osi budowli.

Pod nazwą przepustów należy rozumieć takie obiekty służące do przeprowadzania pod torami kolejowymi cieku wód powierzchniowych, ruchu pieszego, rurociągów itp. o świetle poziomym pojedynczego otworu mniejszym lub równym 3,0 m.

Wszelkie inne budowle inżynierskie, służące dla przepływu wód lub przepuszczenia dróg, należy zaliczyć do kategorii mostów. Mosty nad torami kolejowymi, drogami lub ulicami noszą nazwę wiaduktów,

3)    wysokość od główki szyny do dolnej krawędzi konstrukcji,

4)    wysokość od poziomu wody normalnej, jezdni lub główki szyny do dolnej krawędzi konstrukcji.

11. Dla przejazdów w poziomie szyn należy podać w szkicu pikietażu szerokość drogi w koronie

przejazdu, mierzoną prostopadle do ich osi, rodzaj drogi (klasa), jej nazwę oraz skąd i dokąd ta droga prowadzi.

Należy rozróżnić następujące klasy dróg :

1)    o nawierzchni miękkiej:

a.    droga polna, bez podania skąd i dokąd prowadzi,

b.    droga gruntowa, z podaniem skąd i dokąd prowadzi,

2)    o nawierzchni twardej, z podaniem skąd i dokąd ona prowadzi:

a.    szosa o nawierzchni kamiennej, brukowej, kostkowej, klinkierowej, betonowej,

b.    szosa asfaltowa.

Szerokość przejazdu między jego bocznymi granicami (skrajne brzegi jego właściwej nawierzchni). W przypadkach wątpliwych należy pamiętać, że końce odbojnic powinny wystawać poza szerokość przejazdu przynajmniej 30 cm Wymienione w niniejszym ustępie wysokości i szerokości można mierzyć bezpośrednio taśmą stalową (ruletką).

Osadzanie i przestawianie wskaźników

§13

1.    Wskaźniki kilometrowe i parzyste hektometrowe należy osadzać na ławach torowiska po prawej stronie kierunku kilometrowania, nieparzyste zaś po lewej stronie (zgodnie z przepisami Nr D-l), zwrócone ścianami szerszymi prostopadle do osi toru. Dokładność osadzania wskaźników ± 0,05 m.

2.    Osadzanie wskaźników kilo - i hektometrowych na liniach następuje w przypadku:

1)    braku wskaźników na linii,

2)    zmiany uszkodzonych wskaźników,

3)    uzupełnienia brakujących wskaźników.

3.    Przestawienie wskaźników wg nowego kilometrowania linii następuje w przypadku, gdy różnica pomiędzy usytuowaniem istniejących wskaźników i miejscem ich właściwego położenia przekracza 0,05 m, przestawienia dokona właściwy Zakład Infrastruktury Kolejowej.

4.    Wszystkie wskaźniki muszą być ocyfrowane bezpośrednio po ich ustawieniu. Ocyfrowanie powtórne następuje w przypadkach:

1) konieczności przemalowania cyfr niewidocznych (zatartych),

13