128

(określane jako strzałka ugięcia kadłuba) można wyznaczyć, porównując średnią z zanurzeń dziobu i rufy Ts (takie zanurzenie na owrężu ma statek nie odkształcony) z zanurzeniem na owrężu T₍₎, wyznaczonym na podstawie odczytu zanurzeń na znakach na śródokręciu:

f = T₀-T_s.

Otrzymany z powyższego wyrażenia znak strzałki jednoznacznie określa charakter odkształcenia kadłuba statku:

-    strzałka ujemna kadłub wygięty wypukłością w górę (ang. hogging),

-    strzałka dodatnia - kadłub ugięty wypukłością w dół (ang. sagging).

Zastąpienie linii odkształcenia kadłuba wielkością odkształcenia na owrężu, chociaż upraszcza procedurę korekty wyporności, jest źródłem błędów w szacowaniu wartości tej korekty dla statków, na których maksymalne odkształcenie kadłuba występuje w przekroju leżącym daleko od owręża. Obliczona w takim wypadku poprawka wyporności na odkształcenie jest mniejsza od rzeczywistej różnicy miedzy wypornością statku odkształconego a wypornością statku nie odkształconego, o takich samych zanurzeniach dziobu i rufy.

Poprawkę wyporności na odkształcenie kadłuba wyznacza się z wyrażenia:

AD, = 100-TPC-f C_f,

gdzie: f = To - T_s - strzałka ugięcia kadłuba, czyli odkształcenie kadłuba na owrężu.

Ci współczynnik korekcyjny uwzględniający kształt linii odkształcenia kadłuba i kształt wodnicy pływania statku.

Współczynnik korekcyjny Cr może przybierać różne wartości. W starszych publikacjach podawano wartości: 2/3 lub 0,75 [6, 7, 16]. Współcześnie zaleca się stosowanie formuł na obliczenie tego współczynnika w^f zależności od kształtu wodnicy, wyrażonego za pomocą współczynnika pcłnotliwości wodnicy a:

C_f = 1,08 - 0,5 • a, w edług [2 i 7]

C_f = 1,027 - 0,334 • a, według [ 16]

ewentualnie obliczonego na podstawie innych parametrów geometrycznych statku:

0=1-

25TPCL

według [16].

pi*

128