PN-ISO 4302:1908
Jest to największe (burzowe) obciążenie podmuchami wiatru z najmniej korzystnego kierunku, które działa na dźwignicę w stanie nieroboczym i na które dźwignica została zaprojektowana. Prędkość wiatru jest zmienna i zależy od geograficznego położenia I stopnia ekspozycji dźwignicy na działanie wiatru.
Dla potrzeb niniejszej normy międzynarodowej prędkości wiatru dla dźwignic w stanie nieroboczym będą podane w odpowiednich tablicach, wówczas gdy Informacje na ten temat będą udostępnione. Aktualnie prędkość wiatru dla dźwignic w stanie nieroboczym można przyjmować na podstawie norm krajowych.
Żurawie samojezdne z wysięgnikami o długości do 30 m, które mogą być szybko opuszczone na ziemię, żurawie z wysięgnikami teleskopowymi, z nisko położoną osią obrotu i żurawie wieżowe, szybko składane teleskopowo za pomocą niezależnego mechanizmu należy projektować zakładając, że działanie wiatru na dźwignicę w stanie nieroboczym występuje tylko wtedy, gdy wysięgniki znajdują się w pozycji złożonej. W instrukcjach eksploatacji tych żurawi powinny być podane wymagania dotyczące zabezpieczenia wysięgników i/iub wież na działanie wiatru dla dźwignic w stanie nieroboczym.
W instrukcjach eksploatacji dźwignic, jeżeli podano że wymagane jest stosowanie wiatrowych podpór stabilizujących lub innych urządzeń zabezpieczających je przed działaniem wiatru w stanie nieroboczym a nie stosowanych w stanie roboczym, powinny być podane dopuszczalne prędkości wiatru, przy których dźwignice mogą być bezpiecznie eksploatowane w poszczególnych konfiguracjach; powinny też zawierać opis postępowania zapewniający bezpieczne przenoszenie działania wiatru w stanie nieroboczym dźwignic.
Obciążenie wiatrem F, w kiloniutonach, całej dźwignicy, jej części i poszczególnych elementów konstrukcyjnych wyraża się wzorem
F * Ap Cf
w którym
A jest efektywną powierzchnią czołową rozpatrywanej części w metrach kwadratowych, tj. powierzchnią rzutu pełnych elementów na płaszczyznę prostopadłą do kierunku wiatru;
p jest ciśnieniem wiatru, odpowiadającym właściwemu stanowi, w kiloniutonach na metr kwadratowy;
Gf jest współczynnikiem opływu rozpatrywanej części w kierunku działania wiatru (patrz rozdział 5).
Przy obliczaniu obciążenia wiatrem dźwignicy w sianie nieroboczym przyjmuje się, że ciśnienie wiatru ma wartość stałą w każdym 10 m pionowym przedziale wysokości dźwignicy. Można też obliczać ciśnienie wiatru w miejscach na dowolnej wysokości lub przyjąć stałą wartość ciśnienia wiatru, obliczoną dla najwyższego miejsca konstrukcji.
Całkowite obciążenie wiatrem konstrukcji jest sumą obciążeń poszczególnych części składowych.
Współczynniki opływu dla pojedynczych elementów, pojedynczych kratownic, osłon mechanizmów itp. podano w tablicy 2. Wartości dla pojedynczych elementów zmieniają się w zależności od smukłości aerodynamicznej, a w przypadku dużych przekrojów skrzynkowych także od współczynnika przekroju. Definicje smukłości aerodynamicznej i współczynnika przekroju podano w tablicy 2.
Dopuszcza się stosowanie współczynników opływu wyznaczonych w tunelach aerodynamicznych lub w badaniach pełnoskalowych.
W przypadku ram wykonanych z profili kształtowych lub okrągłych, właściwe współczynniki opływu profili okrągłych zależne także od charakteru przepływu wiatru (Dv, < 6 m2/s, lub Dvt 2 6 m2/s gdzie D jest średnicą profilu okrągłego w metrach, a vt jest prędkością wiatru w metrach na sekundę), należy przyjmować dla odpowiadających im powierzchni czołowych.
W przypadku ram lub elementów ustawionych równolegle w taki sposób, źe jedna osłania drugą obciążenie wiatrem czołowej ramy lub elementu i nie osłoniętych części położonych za tymi konstrukcjami oblicza się stosując odpowiednie współczynniki opływu. Współczynnik opływu dla części osłoniętych należy pomnożyć przez współczynniki osłony rj podane w tablicy 3. Wartość rj zależne od współczynnika wypełnienia i od współczynnika odstępu podano w tablicy 3.
W przypadku kilku jednakowych ram lub elementów ustawionych w równych odstępach jedna za drugą w taki sposób, że każda osłania następną, przyjmuje się, źe wpływ osłaniania wzrasta aż do dziewiątej ramy i pozostaje stały dla ram następnych. Obciążenie wiatrem w ki-lonlutonach oblicza się z wzorów:
Dla 1. ramy:
Fi ■ ApCi
Dla 2. ramy.
Fa ■ 17 ApCf
Dla n-tej ramy (gdzie n od 3 do 8).
Fnmr,<*"ApCt