150320111836

PN-ISO 4302:1908

3.2 Obciążenie wiatrem dźwignic w etanie nieroboczym

Jest to największe (burzowe) obciążenie podmuchami wiatru z najmniej korzystnego kierunku, które działa na dźwignicę w stanie nieroboczym i na które dźwignica została zaprojektowana. Prędkość wiatru jest zmienna i zależy od geograficznego położenia I stopnia ekspozycji dźwignicy na działanie wiatru.

Dla potrzeb niniejszej normy międzynarodowej prędkości wiatru dla dźwignic w stanie nieroboczym będą podane w odpowiednich tablicach, wówczas gdy Informacje na ten temat będą udostępnione. Aktualnie prędkość wiatru dla dźwignic w stanie nieroboczym można przyjmować na podstawie norm krajowych.

Żurawie samojezdne z wysięgnikami o długości do 30 m, które mogą być szybko opuszczone na ziemię, żurawie z wysięgnikami teleskopowymi, z nisko położoną osią obrotu i żurawie wieżowe, szybko składane teleskopowo za pomocą niezależnego mechanizmu należy projektować zakładając, że działanie wiatru na dźwignicę w stanie nieroboczym występuje tylko wtedy, gdy wysięgniki znajdują się w pozycji złożonej. W instrukcjach eksploatacji tych żurawi powinny być podane wymagania dotyczące zabezpieczenia wysięgników i/iub wież na działanie wiatru dla dźwignic w stanie nieroboczym.

W instrukcjach eksploatacji dźwignic, jeżeli podano że wymagane jest stosowanie wiatrowych podpór stabilizujących lub innych urządzeń zabezpieczających je przed działaniem wiatru w stanie nieroboczym a nie stosowanych w stanie roboczym, powinny być podane dopuszczalne prędkości wiatru, przy których dźwignice mogą być bezpiecznie eksploatowane w poszczególnych konfiguracjach; powinny też zawierać opis postępowania zapewniający bezpieczne przenoszenie działania wiatru w stanie nieroboczym dźwignic.

4 Obliczenia obciążenia wiatrem

Obciążenie wiatrem F, w kiloniutonach, całej dźwignicy, jej części i poszczególnych elementów konstrukcyjnych wyraża się wzorem

F * Ap Cf

w którym

A jest efektywną powierzchnią czołową rozpatrywanej części w metrach kwadratowych, tj. powierzchnią rzutu pełnych elementów na płaszczyznę prostopadłą do kierunku wiatru;

p jest ciśnieniem wiatru, odpowiadającym właściwemu stanowi, w kiloniutonach na metr kwadratowy;

Gf jest współczynnikiem opływu rozpatrywanej części w kierunku działania wiatru (patrz rozdział 5).

Przy obliczaniu obciążenia wiatrem dźwignicy w sianie nieroboczym przyjmuje się, że ciśnienie wiatru ma wartość stałą w każdym 10 m pionowym przedziale wysokości dźwignicy. Można też obliczać ciśnienie wiatru w miejscach na dowolnej wysokości lub przyjąć stałą wartość ciśnienia wiatru, obliczoną dla najwyższego miejsca konstrukcji.

Całkowite obciążenie wiatrem konstrukcji jest sumą obciążeń poszczególnych części składowych.

5 Współczynniki opływu

5.1    Pojedyncze elementy, ramy Itp.

Współczynniki opływu dla pojedynczych elementów, pojedynczych kratownic, osłon mechanizmów itp. podano w tablicy 2. Wartości dla pojedynczych elementów zmieniają się w zależności od smukłości aerodynamicznej, a w przypadku dużych przekrojów skrzynkowych także od współczynnika przekroju. Definicje smukłości aerodynamicznej i współczynnika przekroju podano w tablicy 2.

Dopuszcza się stosowanie współczynników opływu wyznaczonych w tunelach aerodynamicznych lub w badaniach pełnoskalowych.

W przypadku ram wykonanych z profili kształtowych lub okrągłych, właściwe współczynniki opływu profili okrągłych zależne także od charakteru przepływu wiatru (Dv, < 6 m²/s, lub Dv_t 2 6 m²/s gdzie D jest średnicą profilu okrągłego w metrach, a v_t jest prędkością wiatru w metrach na sekundę), należy przyjmować dla odpowiadających im powierzchni czołowych.

5.2    Współczynniki osłony - Ramy

i elementy ustawione jedna za drugą

W przypadku ram lub elementów ustawionych równolegle w taki sposób, źe jedna osłania drugą obciążenie wiatrem czołowej ramy lub elementu i nie osłoniętych części położonych za tymi konstrukcjami oblicza się stosując odpowiednie współczynniki opływu. Współczynnik opływu dla części osłoniętych należy pomnożyć przez współczynniki osłony rj podane w tablicy 3. Wartość rj zależne od współczynnika wypełnienia i od współczynnika odstępu podano w tablicy 3.

W przypadku kilku jednakowych ram lub elementów ustawionych w równych odstępach jedna za drugą w taki sposób, że każda osłania następną, przyjmuje się, źe wpływ osłaniania wzrasta aż do dziewiątej ramy i pozostaje stały dla ram następnych. Obciążenie wiatrem w ki-lonlutonach oblicza się z wzorów:

Dla 1. ramy:

Fi ■ ApCi

Dla 2. ramy.

F_a ■ 17 ApCf

Dla n-tej ramy (gdzie n od 3 do 8).

F_nmr,<*"ApCt