3

Sposób mniej dokładny polega na tym, że z punktu P celujemy na punkt K, a następnie wytyczamy tak odległy punkt kierunkowy M na danej prostej, aby jeszcze bez trudu można było porozumiewać się z pomiarowym. Ze stanowiska P tyczymy również wszystkie punkty pośrednie na odcinku PM, po czym przenosimy teodolit na punkt M, gdzie podobnie wytyczamy następny odiegły punkt N i wszystkie punkty pośrednie na odcinku MN. W ten sposób możemy odcinek PK podzielić na kilka takich części, aby tyczenie na nich punktów pośrednich nie sprawiało trudności.    |||||

Wytyczenie odległych punktów kierunkowych M, n|||||., służących jako stanowisko do dalszego tyczenia punktó^f^Sośred-nich, jest obarczone pewnym błędem. Chcąc długą proiBPwyty-czyć dokładniej stosujemy inny sposób. Mniej więcej w pobliżu środka odcinka PK obieramy punkt M (rys. 23), mierzymy na

nim kąt (180⁰ — y) i obliczamy przesunięcie d, które należy wykonać, aby punkt M znalazł się dokładnie na tycznej prostej. Z rysunku 23 widzimy, że ..    -    • ¹ ,^x _:    V ,

Można przyjąć z bardzo dużym przybliżeniem, że c = a+b,

więc	d a bsin? a+b
i ostatecznie ^ *	■ . V • ^d _ 5+b ^sinT’		(1)
a ponieważ kąt jest	mały
	), ab Y a+b (/'		(2)

sin a __ _o_ sin y c *

Długości odcinków a i b wystarczy znać z takim przybliżeniem, jakie daje graficzne ich określenie z mapy. Jeżeli bowiem przyjmiemy, że a = b ^ 2,0 km, a kąt y 10' zmierzymy z dokładnością ±0,1', to wtedy w celu wyznaczenia punktu pośred-

niego M₀ na prostej z dokładnością ±5 cm wystarczy znać odcinki a i b z dokładnością ±20 m.

Po odmierzeniu odcinka d od punktu M wzdłuż dwusiecznej sprawdzamy, czy tak znaleziony punkt M₀ leży istotnie na prostej PK. W tym celu mierzymy kąt PM₀K; powinien on być równy 180°. Jeżeli otrzymamy odchylenie większe, niż to wynika z dokładności danego instrumentu kątomierczego, to obliczamy nową wartość d+ Wyznaczamy nowe położenie punktu M₀.

Konieczność stosowania takich * kilku kolejnych przybliżeń może powstać wtedy, gdy kąt 1S0°—y został zmierzony niedokładnie, a długość odcinków a I b określono ze zbyt małym przybliżeniem.    ''A *, '

Omówiony tu    śrpdka znajduje również za

stosowanie wówczas, gjdy punkty P i K;są wzajemnie widoczne i bliskie, lecz nie można na nićh Ustawić teodolitu.

⁴&-

Itys, 24

mm

Jeżeli nie mamy aktualnej mapy i odległości a i & nie Uda się określić w ogóle lub znamy je za mało dokładhie, .to* stasujemy inny sposób (rys. 24). Na dwóch bliskich punktacji' Ifli i M₂ mierzymy kąty 180°—Yi i 180°—y* Zgodnie z.wż0rfem$)iotrzy-

mamy    ,• •' •<>.*

di =

ab

a+b

sin Ti’,/ d_% —

ab

a+b

_A ‘Bóżnicę A = di—między obranymi punktami i M_z . ńióżpa pomierzyć bezpośrednio, a więc odejmując ód siebie dwa rpo^ższe równania otrzythamy    •' ⁴v

A =    (siny!-sin t₂). ..

Następnie dzielimy drugie z nich przez

km\ Gosoodarkl Komunalnej i Mieszkani?

d₂ _ sin y₂    Mie|;Ja Pracownia Geodezyjno

A sin Tl — siny2 ’ Prezydium Mińskiej Rady Narodou

uj Stalowej Woli

53