48 49 (2)

48

20% ogółu radnych regionalnych między 1970 a 1985 opuściło swoje stanowiska, aby zasiąść w parlamencie ogólnokrajowym (i ponad jedna trzecia z tych, którzy znaleźli się na kierowniczych stanowiskach w regionie).²³ Na drabinie włoskiej polityki stanowisko regionalnego radnego stało się ważnym szczeblem oznaczającym awans z poziomu dorywczo zajmującego się polityką amatora do poziomu zawodowego polityka.

Nową regionalna elita polityczna składa się w większości z mężczyzn, którzy wszystko, co osiągnęli zawdzięczają sobie. (Kobiety stanowią mniej niż 5 % regionalnych radnych. Niezależnie od innych ważnych kryteriów selekcji radnych, rada regionalna, tak jak i bardziej ogólnie włoska polityka, stanowi świat zdominowany przez mężczyzn). Radni pochodzą z niższych warstw społecznych niż deputowani do parlamentu ogólnokrajowego, ale z dużo wyższych niż deputowani do rad miejskich. Poza jednym wyjątkiem, regionalni parlamentarzyści mają silne związki z miastami i wsiami swoich regionów.²⁴ Około 35-40 % regionalnych radnych jest synami robotników, rzemieślników lub rolników, ale tylko 15-20 % radnych pracowało w tych zawodach. Ponad połowa ojców radnych ukończyła jedynie szkołę podstawową, a tylko 10-15% studiowało na wyżsaych uczelniach. Wśród samych radnych jednak przeważająca większość (77 % w 1977) studiowała. Jest to odsetek podobny do analogicznego odsetka w parlamencie krajowym i przewyższa około dwukrotnie przeciętną dla miejskich radnych we Włoszech.

j Regionalni radni są rutynowanymi politykami z dużym doświadczeniem w lokalnym rządzie i w sprawach partyjnych. Ponad trzy czwarte z nich piastowało stanowiska z wyboru, a więcej niż cztery piąte zajmowało ważniejsze stanowiska kierownicze w swoich partiach politycznych. Rada miejska pozostaje dobrą odskocznią do kariery w radach regionalnych, jako te dwie trzecie wszystkich radnych regionalnych pracowało wcześniej w zarządach miast. W ciągu

” Marcdlo Fcdefc, Autonomia foUtka Reponale e Slsitma dri Partlll, GiufTrł,

Milano 1988. a. 18. s. 42. Próba regionów Fałda jol laka nma jak nasza, poza lym. zamkM Basilkcaty uwzględnia on Toskanię. a jego próba partii obejmuje jedyna DC PCI i PSU podczas gdy nasza obejmuje u kie mniejsze partie.

¹⁴ Ważnym wyjątkiem jest Locjom (region wokół Rzymu), gdzie około połowy radnych wychowało się w innych regionach, głównie na Południu. Obccooić tylu przybyszów z innych regionów w radzie Lacjum odzwierciedla szybki i długotrwały napływ do Rzymu imigrantów z Południa, jaki miał miejsce w ciągu ostatnich czterdziestu lat.

pierwszych dwudziestu lat rządów regionalnych region jako ważny szczebel włoskiej hierarchii politycznej stopniowo zastępował prowincję (jednostkę administracyjną pomiędzy regionem a rządem lokalnym),. ^Między 1970 n 1989 odsetek polityków, którzy uprzednio zajmowali stanowiska na szczeblu prowincji, spadł wśród radnych regionalnych z 45 % do 20 %. a odsetek byłych lub obecnych przywódców partyjnych na szczeblu prowincji zmniejszył się z 82 % do 65 %. Natomiast udział radnych, którzy zajmowali (lub zajmują obecnie) ważne stanowiska w swoich regionalnych organizacjach partyjnych, wzrósł z 26 % w 1970 do 59 % w 1989. Ta tendencja w przebiegu kariery odzwierciedla stalą (choć ciągle niepeto|)^regionaiizację^ włoskich organizacji partyjnych i dostarcza pierwszcgo~dóWodu na powstanie odrębnego^ regionalnego politycznego cursus honorem.

Rggionalny raslay* zaczął stopniowo widzieć swoją funkcję jako zajęcieijffinoetat^yę, co jest jednym ze wskaźników wzrostu instytucjonalizacji* Odsetek radnych, którzy nadal oddawali się jakiemuś innemu zajęciu obok swojej funkcji w rządzie regionalnym, spadł z 69 W 1970 do 45 w 1989. Rada regionalna stała się uznaną areną działania zawodowych polityków. *• Pierwszym testem każdej nowej instytucji politycznej jest to, czy poważni politycy wiążą z nią swoje aspiracje i czy stwarza warunki do właściwego wykorzystania ich ambicji. Włoskie rządy regionalne przeszły zwycięsko tę istotną próbę.

Co ważniejsze, rząd regionalny przekształcił kulturę politycznych elit. Z wywiadów z radnymi oraz lokalnymi przywódcami, wielokrotnie przeprowadzanych między 1970 a 1989, wynika, żc-iaąjhacgzięj ^ uderzającą zmianą w polityce regionalnej jest znaczna<gg>olioza0*> ^/ \ odcotógłcają), połączona z silną tendencją do bardziej pragmatycznego podejścia do spraw publicznych.

^M Za wskaźnik jnstylncjonaMracji władzy ustawodawczej przyjmuje isę czasem mała jącr mapo wymiany radnych, ale w przypadku włoskich regionów wskaźnik len nie v jest najkpezy. Tempo wymiany było noaoakowo niskie dla pieraiwgo pokolenia radnych, dwie tnede z wybranych w 1970 było wybranych powtórnie w 1975, co świadczy o raczej wysokim poziomie uabilnoki w porównaniu z dolami ustawodawczymi aa gczeblu niższym niż ogólnokrajowy w innych częściach świata.

Tempo wymiany wzroeło w kolejnych kadencjach do około 50%. jednak przadftay ofcim nsiadaara w radzie irgionalnaj ustabihrowml śę aa pońosnia aiaco aiśazym niż dwie pięcioletnie kadencje.

^M Par. dyskusję na temat inttyrnrjnoaliTarji w Kongresie amrrykańskim, która posuwa wisie z kwesta tu podnieconych (Nelson W. Nd). The nett tf dr US. Monar *>/ AponMfm, „Amcncan Poitkal Science Rencw"

IMS, 62. marzec, a. 144-168).