CCF20120310016

Obraz kliniczny.

Wykwitem pierwotnym jest pęcherz o średnicy 0,5-3 cm o wiotkiej pokrywie wypełniony początkowo treścią surowiczą, a następnie ropna. Pęcherze pojawiają się na skórze niezmienionej lub na podłożu nieznacznego rumienia. Bardzo łatwo pękają, a ich wydzielina zasycha, wytwarzając miękkie, miodowo-żółte lub brunatne strupy. Zwykle stan ogólny chorych jest bardzo dobry, czasem może towarzyszyć nieznaczny świąd. Zmiany najczęściej występują u dzieci w wieku przedszkolnym. Najczęstszą lokalizacją jest twarz, szczególnie okolice iamv ustnej i nosa oraz okolice płytek paznokciowych, rzadziej pośladki. Duża zakaźność sprzyja obwodowemu szerzeniu się zmian i przenoszeniu przez ręce na inne okolice ciała. Może również dochodzić do grupowych zakażeń, zwłaszcza wśród dzieci. Okres trwania wynosi kilka do kilkunastu dni, jednak w przypadkach nieleczonych może trwać kilka tygodni. Cechy rozpoznawcze:

-    pęcherze z surowiczo-ropną treścią

-    miodowo-żółtawe strupy

-    brak objawów podmiotowych lub nieznaczny świąd

-    ustępowanie bez pozostawienia blizn

-    nagły początek, szybki przebieg.

Różnicowanie:

1)    Zliszaiowacenie (Imoetiainisatio j. które stanowi powikłanie rozmaitych zmian chorobowych, głównie wysiękowych i swędzących ( wyprysk, świerzb, świerzbiączka ). Ma cechy morfologiczne liszajca. O rozpoznaniu decyduje choroba podstawowa.

2)    Zaiady - wymagają odróżnienia od zakażeń drożdżakowych i zmian alergicznych w kątach ust związanych z protezami.