higeina 25

stany zapalne błon śluzowych i obniżenie ich lokalnej odporności. Wskutek tych zmian drobnoustroje warunkowo chorobotwórcze przenikają do krwi i tkanek, wywołując w ten sposób stany zapalne dróg oddechowych, ^Przy wyższym stężeniu występuje obrzęk płuc, wylewy krwawe do tchawicy i oskrzeli.We krwT~amoniak zmfenia~HeindgroBinę~l^hematynę zasadową, t przez co obniża 3ię poziom hemoglobiny w ustroju, a poprzez wiązanie kwasu glutaminowego w glutaminę obniża się przemiana tlenowa, obniża się poziom frakcji y -globulinowych białek, j^zjcastaTpHHkrw!» Zmiany te występują wyraźnie wskutek spadku ogólnej odporności organizmu pod wpływem amoniaku. Dlatego też zwierzęta utrzymywane w pomieszczeniach o dużym stężeniu amoniaku znacznie częściej zapadają na choroby zakaźne. Wysokie stężenia amoniaku prowadzą_4o_porażenia_ nejp^Jtrejd-zielnego.^ czego następstwem może być^spazm szpary głosowej, mięśni oskrzeli i tchawicy. Ponadto stężenie takie prowadzi ho porażenia centralnego układu nerwowego, szczególnie okolicy rdzenia przedłużonego . Śmierć następuje wskutek porażenia ośrodka oddychania, wśród objawów"3rgawek i śpiączki. Dla młodych zwierząt toksyczna dawka wynosi 0,0396.

Wpływ siarkowodoru na zwierzęta

Jest on gazem bezbarwnym o nieprzyjemnym zapachu zgniłych jaj, dobrze rozpuszcza się w wodzie i cieczach organicznych, a jego gęstość względem powietrza wynosi 1,189. Powstaje przy gniciu substancji białkowych zawierających aminokwasy siarkowe. K^S jest głównym składnikiem gazów jelitowych. Wysokie stężenia siarkowodoru mogą powstawać w warunkach prawie identycznych jak w przypadku amoniaku.

Siarkowodór jest gazem silnie toksycznym. Istota toksyczności siarkowodoru polega na blokowaniu żelaza w enzymach oddechowych, co upośledza oddychanie komórkowe. Ponadto HpS wdychany do płuc przechodzi w garczek sody—/Na^S/, który z kolei przedostaje się do krwi, gdzie ulega hydrolizie i ponownie przechodzi w siarkowodór. We krwi łączy się z hemoglobiną, tworząc ]sulfomethemoglobinę- związek nieczynny i nieskuteczny przy pobieraniu i transporcie tlenu.

Wytworzony na błonach śluzowych siarczek sodowy powoduje podrażnienie i stan zapalny tych błon, oraz obniżenie lokalnej odporności, przez co również usposabia układ oddechowy do licznych schorzeń zakaźnych 1 warunkowo zakaźnych. Siarkowodór poraża układ nerwowy, a szczególnie ośrodek oddychania i ośrodek naczyniowęruchówy.. Chroniczne intoksykacje prowadzą do nieżytu dróg oddechowych, zapalenia spojówek, niedokrwistości, zaburzeń w trawieniu, wychudzenia i obniżenia ogólnej odporności organizmu.

Wysokie koncentracje siarkowodoru, np. ponad 0,1% prowadzą do śmierci zwierząt laboratoryjnych, zaś dla dużych zwierząt toksyczna dawka wynosi