HPIM1417

70

» k ri-nr

-r, . ( olc s t i a t c g i c z n c i taktyki. Analizując je. K Thomus < 1976) u n,o\ł ,uł/a komponentę intggcnaiJ touyteli- Koiiipuncnta Migracji jcm generalnie ujmui.ic - ogólną sumą satysfakcji dla obu stron. Ko.npo.icnu dyslrybu-* ; ej i jest stopniem satysfakcji każdej ze stron. Inaczej mówiąc. inicjacja określa u jofkosć m'o/1 iwej Mitysfakcji dl;, obu stron, nalommsl dystrybucja wyjpżttSPOSÓb. ^ł< u jaki ta satysfakcja została podzielona miedzy strony. Jedli ehod/i o taktyki, to ^ X. Thomas (1976) wyróżnia takie, które mają na celu zw ięk>zcnic w bsnej satysfakcji kosztem drugiej strony - czyli taktyki rywalizacyjnc. oraz tukie, których celem jest łączna satysfakcja obu stron - czyli taktyki kooperacyjne.

Reakcja drugiej strony. Czwarta faza procesu konfliktu >:\ mtc akcje. Zacho-•* • wonie jednej strony będzie inicjowało zachowanie drugiej strony i odwrotnie -./t zachowanie drugiej strony wpływa na zachowanie pierwszej. K. Thomas (1976) jest zdania, że na interakcje trzeba patrzeć z dwóch punktów widzenia. Po pierwsze, z. perspektywy reaktywnej, gd/ic zachowania jednej strony pozostają pod wpływem poprzednich zachowań partnera i same z kolei warunkują jego kolejne zachowania. Po drugie, Irzeba uwzględnić, nn ile w interakcji podejmowane są wysiłki stron zmierzające do poradzenia sobie z konfliktem.

K Thomas (1976) podkreśla, te w czasie trwania interakcji orientacja jednostki, cele strategiczne i taktyki mogą się zmieniać, gdyż są reakcją na zachowanie partnera. Takie zmiany można rozpatrywać w terminach eskalacji i decskulacji. Eskalacja oznacza wzrost poziomu konfliktu - wzrost liczby i rozmiaru problemów objętych konfliktem, wzrost wrogości, rywalizacji, ekstremalne żądania, używanie przymusu, spadek zaufania. Oceskoiacju jest procesem wygaszania

konfliktu.

Wyniki. Kiedy kończą się interakcje pojawia się jakiś wynik. Wynik jednego epizodu tworzy podstawy do następnych epizodów związanych z tym problemem. Wynik jest określony przez stopień satysfakcji lub jej braku w odniesieniu do celów obu stron. Poczucie frustracji jakichś interesów prawdopodobnie spowoduje kolejny kon/Ifkt w przyszłości.

—■    Rozdział 12    — —■ ■

Model konfliktu D. R. Petersona

l>o piDL-csiinlnycli modeli konfliktu zaliczyć leż można propozycję przedstawioną przez D. R Petersona (1983). Ujmuje on konflikt, podobnie jak M. Deuisch < 1973). jnjto proces interakcyjny. który występuje w tedy. j;dy działania iednei osoby

przeszkadza w działaniu drugiej ovobie D K. Petenon (1983) uważa, ze nsjcz*;-icicj innmy do czynienia z trzema sprawami lezącymi u podstaw Konfliktu Pierwsza to m obłe my związane /. specyficznym zachowaniem się któregoś z VKxestniŁ6.. interakcji, o co inny ma pretensje l>mga grupa spraw wiąże sic * lucprzestrTCga-niem notm, odnoszących sic do pewnych klas zachowań, ksi to spór miedzy uczestnikami konfliktu o reguły rządzące interakcjami Wreszcie trzecia grupa to problemy związane z indywidualnymi skłonnościami jednej zasób, których druga osoba nie akceptuje lub nic toleruje

Przyczyn konfliktu D.R. Pcicrson (1983) upatruje przede wsz>slkim w sprzeczności interesów, sprzecznych wierzeniach i przekonaniach uczestników interakcji, przeszkadzaniu w realizacji nawyków oraz wrogości. Do środowiskowych uwarunkowań konfliktu zalicza silny stres sytuacyjny oraz. szczupłe zasoby

Proces konfliktu przebiega według D. R Petersona (1983) w trzech podstawowych fazach:    Yjuą

" - pbczątck, czyli ujawnienie się konfliktu;

-    środek, który sprowadza się do interakcji między uczestnikami;

-    zakończenie, czyli rozwiązanie problemów.

Faza początkowa

Wybuch konfliktu następuje na ogół wskutek zajścia jakiegoś zdarzenia inicjującego. Może lo być:

■    wyrażenie krytyki,    >,*/**»    * ts

■    stawianie nieuprawnionych żądań.

■    odmowa spełnienia oczekiwań partnera,

■    kumulacja przykrości.

Kiedy zdarzenie wywołujące konflikt już wystąpiło, interakcja ulega zdecydowanej zmianie. Jej uczestnicy mogą albo zaangażować się w konflikt, albo unikać tego. Jeśli konflikt się już zaczął, to przynajmniej jedna strona uważa, że sprawa jest wystarczająco uciążliwa, aby podjąć działanie i wierzy, że korzystny wynik jest i no/1 iwy do osiągnięcia. Łatwiej angażują się w konflikt osoby czujące swoją siłę lub dominujące. Natomiast jeśli zagrożenie stanie się (rudne do tolerowania, to nawet osoba zwykle uległa może zaangażować się w konflikt, gdyż otworzy jej to możliwość uniknięcia kar, jakie konflikt za sobą pociąga. Poprzez włączenie się w konflikt może ona osiągnąć większy wpływ na przyszłe interakcje. W asymetrycznym związku słabszy partner często angażuje się w konflikt, widząc w tym możliwość podniesienia swojej pozycji. Unikanie zajmowania się konfliktem wy maga takiej postawy od obu stron i prawdopodobnie występuje wtedy, gdy sprawy