IMG44

BJogosJawieni wierni! Pan Ojcem w dobrom _J(0 Nawiedza miłośriwiej, kogo poóerod;

ÓHeW*cę Baranka dla nich on uiści,

Otrząśnie świat spod białej, zamroźnej okiści.

Aź się im rozzieleni, rozkwieci, rozwiośni!^ jRozesłańcy zamorscy, ptaszkowie radośni,

_1M UweseLj nam pola w niewolącej nucie.

A bohaterskie, wielkie narodu uczucie Natchnie nowego wieszcza pokoleniom nowym Który dźwiękiem przeczystym, strojnym, Bojsu*L Uczci pamięć, o Janie, i twoją, i Reja. iw Treść pieśni jego: Wiara, Miłość i Nadzieja;

A jako święty zasiew, tak będzie plon żyzny Dla Polszczy, królującej pośród Słowiańszczyzny

IX

Tak daleko!... O! nigdyż spokojnego sioła,

Mojego Czamolesia nie ujrzę?

Ktoś woła!...

iw Tyś to, ty, Hamilkarze, czarny i brodaty,

Spłoszyłeś mi och! gościa. I orszak skrzydlaty,

Myśli moje - me ptaszki. Bądźcież, bądźcie zdrowe! Prawda, zakłopotałem na długo coś głowę.

Gdzież pójdziem? Po swojemu, uderzmy w krok skon 200 Spieszmy do Coloseum. Dziś piątek, nieszpory.

Lubię młodego mnicha zakonu Bernarda:

Mowa jak nieitalska, chropawa i twarda,

Promienie słupkowane nieruchomych oczu Migocą jak wieczorne świetliki w omroczu,

205 Czepiają się powojów, co z rozpadlin wiszą.

A milczenież tam? Kto się nie przerazi ciszą W pustkowiu wielkoludów. Z góry, z boków gwiazdki Zazierają jak dzieci ciekawe powiastki O czarnoksięskich wiekach, co się - jak prześniły!...

_ _|M—, omach - a słupy, jak step - a mogiły!

* ęZrfcro*-, rrtorów, westalek w krąg klatki: cy-iwaJnia na cbrześdjany! wielkich panów jatki! yfojoją x wiarą świętą- Pokonaliż Ducha?

Spytamy wiatru - o czym w przysionkach tam dmucha.

Om, krzyż ubożuchny, niepyszny, drewniany,

sfaluje w Cobseum! a sprośne pogany,

jch cezury, tygrysy, lwy i źwierzęcamie

Jak plewy po wymłocie rozwiały się mamie.

fb nocy idź tam dumać: rozjęki tysięcy

Słychać - słychać oklasków grzmot i ryk zwierzęcy,

ppmimo zgrozy lubość jakaś igra w łonie:

O! ludożerców naszych takaż noc pochłonie.

IB

Błądzimy. Co tu poczniesz sobie - barbarzyńca? Najkrótsza sprawa - spyta/ o drogę Latyńca. Pewnie to vta sacra - we dwa rzędy gruzy,

Święta droga, po które/ uciekały muzy -Uczdjmy pamięć. Nuże, jak domową dumę Pocznij Jiheu fugaces Posthume! Posthume!” Czarodziejkę stepową ożenim z Horacym,

Z30

A hulmiem uroczyście ,Justum ac tenacem!”

105