6 -
6 -
i- Sprawdgńnit ltczmSteę 'energii>
a/. SflfraWdaaBilafr.wBteTina
Sprawdzanie rozpoczyna się ed mementu pemocniczege. Tor prądowy jest wtrnśy otwarty, t. j. 1*0. Nałoży sprawdzić, czy przy napięciu odniesienia występuje tendencja do ruchu oraz czy przy 110 li napięcia odniesienia nie występuje bieg jałowy.
Hamulec biegu jałowego powoduje, że przy bardzo małym obciążeniu wirnik nie obraca się. Dopiero, przy określonym obciążeniu, nazywanym mocą rozruchu P_, rozpoczyna się ruch ciągły. Oczywiście moc rozruchu powinna być mała. Dopuszczalna wartość mocy rozruchu zależy od klasy dokładnpścl licznika; dla klasy 2 jest ta 0,5 % mocy znamionowej Tak małą moc trudno jest mierzyć watomierzem, więc przy sprawdzaniu zakłada się cos ^Px= 1 i mierzy się prąd rozruchu, utrzymując-nąpięcie znamionowe. Zatem prąd rozruchu dla klasy 2 nie może przekraczać 0,5 % prądu bazowego.
Kolejne sprawdzanie dotyczy kąta fazowego r. Wykonuje się je w sposób opisany w p. 3h/, po wyregulowaniu kąta fazowego.
Ostatnim sprawdzeniem jest pomiar błędów podstawowych, po wyregulowaniu stałej licznika.
b/. Wyznaczanie błędów licznika.
Błędy licznika wyznacza aię przez porównanie wskazanej przez niego energii A z energią poprawną A , obliczoną ze wskazań wzorcowego wa— tomiersa i sekundomierza:
A.
A -
'x
A.
A,
P
Energię wskazaną przez licznik oblicza się zgodnie ze wzorem /i/, na
podBtawie zliczonej liczby N obrotów tarczy i stałej znamionowej licznika. Natomiast energia poprawna jest iloczynem mocy i czasu.
Błędy licznika powodują, że stała znamionowa 0^ 'występująca we wzorze fi/ jest błędna. Poprawną stałą można wyliczyć ze wskazań przyrządów wzorcowych. Porównując stałą poprawną i znamionową można obliczyć błąd licznika.
W praktyce stosuje się wygodniejszy sposób, oparty na porównaniu
czasów. Zakłada się stałą moc P wskazywaną przez watomierz i mierzy
Iff- * • •
“aatępnie wylicza się czas błędny t , w którym obroty zostałyby wyko-
aię sekundomierzem czas t wykonania założonej liczby N obrotów tarczy . ■_ . 5 . _ ...... ...