P1080915

WYDAWNICTWO ZNAK POLECA:

Jjyu Paweł II

I Jan Paweł II Projekt życia Wybór listów

Do pism Jana Pawła Ii wracamy nie tylko po to, by zgłębiać jego wielkie nauki, które pozostawił w tomach swych najważniejszych dokumentów: encyklik, adhortacji, konstytucji apostolskich. Sięgamy do jego tekstów także-a coraz częściej przede wszystkim - po to, by znaleźć tam drogowskazy dla siebie.

Wiele takich wskazówek znajdziemy w niniejszym wyborze listów skierowanych do człowieka w każdym wieku, na każdym etapie kształtowania się „projektu życia” -jak pisał Jan Paweł 0 w pamiętnym Liście do młodych całego świata z okazji Międzynarodowego Roku Młodzieży w 1985 roku.

WACŁAW HRYNIEWICZOM,

Taka nadzieja, mająca riaj. większe oparcie w Jezusie Chry. stusie, to rzeczywiście „dobr_a nowina, radość wielka dla cale. go ludu” (Łk 2, 10). Przesłanie zawarte w początkowym świadectwie o przyjściu Zbawiciela odnosi się tym bardziej do dokonanego przezeń dzieła ocalenia świata. Warto być posłańcem i głosicielem takiej nadziei. Lata jej poświęcone uważam za wielką łaskę całego życia.

WACŁAW HRYNIEWICZ OM, ur. 1936, teolog, prof. dr bab., emerytowany wykładowca KUL-u, wiatach 1980-2005 członek międzynarodowej Komisji Mieszanej ds. Dialogu Teologicznego między Kościołem rzymskokatolickim i Kościołem prawosławnym, laureat Nagrody im. Jana Długosza (2004) i ks. Józefa Tischnera (2005). Ostatnio wydał: Teraz trwa nadziejo-U podstaw chrześcijańskiąptyi-wersalizmu (2006).

Ireneusz Ziemiński

Zycie wieczne jako rzeczywistość wiary

Filozoficzna uwaga na temat idei nieśmiertelności

Człowiekowi pozostaje wybór między wiarą a niewiarą w niezniszczabiość swego bytu. Wybór między obydwoma światami, którego nigdy nie będziemy w stanie racjonalnie uprawomocnić, jest wyborem o charakterze ostatecznym i całościowym, jest wszak wyborem pomiędzy wiecznością naszego ja a zgodą na jego ostateczną zagładę.

Idea życia wiecznego

W śmierci, oznaczającej nieuchronny kres istnienia, można upatrywać bądź to przekleństwa rodzaju ludzkiego, odbierającego naszemu życiu wszelki sens, bądź też ostatecznego wyzwolenia człowieka z nędzy życia i związanych z nim cierpień. W pierwszym przypadku - śmierć jawi się jako brutalna i niezrozumiała siła niszcząca nasze jedyne istnienie, w drugim — okazuje się wiecznym odpoczynkiem, na który zasłużyliśmy po trudach ziemskiej wędrówki. Wspólnym elementem obu perspektyw jest odniesienie do wieczności, która - niezależnie od tego, jak jest pojmowana - stanowi (zgodnie z ludzkimi wyobrażeniami) ostateczny sens, dzięki któremu ani życie ziemskie, ani śmierć nie są na próżno. Perspektywa wieczności jest bowiem perspektywą zbawienia, czyli bytowania wolnego od wszelkich braków i ułomności.

55