P5020200

««>«<<! — ti'tasną, ni«znanq, uiuunq jatittią, ti/żor po mtoojamu z klocków, bryt t kół ut(a-trlonj;, ralcrym obraz łc u biotyczny, ctworrony na opalc wcryitklcmu, co znamy i co totemy.

Sta fan Zerommfet *)

Przeszłość — zamierzchła, teraźniejszość — 'licha i zbrukana, przyszłość — nieznana. Swoi-ch Straceńców datował Miciński: Zakopane, to czertu -cu 1900 r. Był to jeden ze szkiców, które złożyły się później na tom Do źródeł duszy polskiej. Dalekie, Intuicyjne podróże „do źródeł”, nie mają dziś najlepszej prasy, chętnie odkrywa się w nich szalbierstwo, naiwną intenojonalmość, brak jakiejkolwiek metody, która by doświadczenia takiej (podróży mogła zweryfikować naukowo. Wówczas, gdy pisał Miciński, gdy inni w podobny sposób pisywali, nie było chyba inaczej. Krytyczny czytelnik mógł z łatwością rozpoznać wszelkie uproszczenia i u roszczenia, a takich krytycznych czytelników także chyba nie brakowało. I tylko wzruszeniem ramion kwitowali zapewne, tak jak i my kwitujemy, namiętne tyrady — genetyczne, socjologiczne, antropologiczne — iw rodzaju tej oto: My/ po-0robowce mężnej rasy, która hulała z Prze-ctotoem Lanckorońskim na stepach Ukrainy; szturmowała Połock, Moskwę, Somosierr ę

') Tadeusz Miciński Straceńcy w: Na drogach duszy polskiej, Lwów 1906, str. 7.

J) Stefan Żeromski In memorŁam Tadeusz*? Mi-cińekiego, „Wiadomości Literackie” 1929, nr 12.