Paramagnetyzm – Wikipedia wolna encyklopedia

Paramagnetyzm - zjawisko magnesowania się makroskopowego ciała w^zewn^tren^mjraju^^    kierunku zgodnym z kierunkiem pola zewnętrznego. Substancja

wykazująca takie własności to paramagnetyk, jest on przyciągany przez magnes, jednak znacznie słabiej niż ferromagnetyk. W niezbyt niskich temperaturach oraz dla niezbyt silnych pól magnetycznych paramagnetyki wykazują liniową zależność namagnesowania od pola zewnętrznego, co wyraża wzór:

M = \H

gdzie:

•    M • namagnesowanie (moment magnetyczny jednostki objętości substancji)

•    x - objętościowa podatność magnetyczna

•    H - natężenie pola magnetycznego.

W niskich temperaturach lub dla bardzo silnych pól magnetycznych namagnesowanie traci liniową zależność od pola zewnętrznego i wykazuje nasycenie.

Podatność magnetyczna zależy od temperatury, zjawisko to ujmuje prawo Curie. Niektóre paramagnetyki wJęmgeraturachjTiższ^ęhj^ewnej charakterystycznej dla każdej substancji wartości, nazywanej punktem Curie, stąj^jigjęrromagnetykąim

Przyczyną paramagnetyzmu jest porządkowanie się spinów elektronów ciała zgodnie z liniami zewnętrznego pola magnetycznego, uporządkowaniu przeciwdziałają drgania cieplne cząsteczek. W niskich temperaturach lub w silnych polach magnetycznych dochodzi do uporządkowania niemal wszystkich dipoli magnetycznych elektronów, w wyniku czego dochodzi do nasycenia. Właściwości paramagnetyczne posiadają substancje o niesparowanych elektronach.

Paramagnetyki mają przenikalność magnetyczną p niewiele większą od jedności. Dla ferromagnetyków p jest wielokrotnie większe od 1.

Przykłady paramagnetyków:_

•    tlen 0₂

•    sód Na

•    hemoglobina krwi

•    platyna Pt

•    tlenek azotu(ll) NO

•    większość minerałów zawierających żelazo

Zobacz też [ edytuj | edytuj kod ]

•    magnetyzm

•    diamagnetyzm