parki

12.2. Ochrona środowiska

Niektóre lasy uznaje się za obszary niepodlcgająee intensywnemu gospodarowaniu - są to lasy ochronne. Pozostawia się je w celu zachowania na danym obszarze niezmienionych warunków klimatycznych, wodnych, estetyczno-krajobrazowych i innych.

Bardziej rygorystycznym ograniczeniom w gospodarowaniu podlegają obszary chronionego krajobrazu. Zabrania się na nich fizycznego i chemicznego zanieczyszczania środowiska. Obszary chronionego krajobrazu, ze względu na mało zniekształcone środowisko przyrodnicze, mają naturalną zdolność do zachowania równowagi biologicznej.

Na terenie parków krajobrazowych (ryc. 12.7) obowiązują jeszcze bardziej surowe wymogi ochrony środowiska niż na obszarach chronionego krajobrazu. Parki krajobrazowe mają ściśle wyznaczone granice, obejmujące tereny o nieprzeciętnych naturalnych właściwościach środowiska przyrodniczego lub wysokich walorach estetycznych i turystycznych krajobrazu. Na obszarach parków krajobrazowych obowiązuje zakaz inwestycji powodujących degradację środowiska. W roku 2000 było w Polsce 120 parków krajobrazowych zajmujących powierzchnię 2 530 953 ha.

Parki narodowe stanowią najwyższą formę ochrony środowiska, utworzoną w celu zachowania w niezmienionym stanie całości przyrody tego terenu oraz swoistych ceeh jego krajobrazu (ryc, 12.7). Park narodowy obejmuje obszar wyróżniający się szczególnymi warunkami przyrodniczymi, społecznymi, kulturowymi, naukowymi i wychowawczymi. Powierzchnia jednego parku nie może być mniejsza niż 1000 ha. Obecnie w Polsce istnieją 23 parki o łącznej powierzchni 314 527,1 ha. Ostatnim, utworzonym w 2001 roku, jest Park Ujścia Warty.

'“^Woliński

Słowiński

Yj

Bory Tucholskie

Biebrzań

Drawieński

Wielkopolski

l Karkonoski

Świętokrzyski

Narwiańśki

Białowieski

Poleski

Roztoczański

•y'

pór Stołowych

\ S^-3

W

Ojcowski

Ml - parki narodowe |    | - parki krajobrazowe

50    100 km

Ba6i<^górski®^or^^ari,s^' y ^Tatrzański ^

Bieszczadzki

Ryc. 12.7. Parki narodowe oraz krajobrazowe Polski (na podstawie: T. Lijewski, B. Mikułowski, J. Wyrzykowski, Geografia turystyki Polski, Warszawa 1998)

93