księży. Karali śmiercią za luksus, taniec i lichwę. Głosili także skrajne poglądy społeczne; przyjmowali demokratyczną równość wszystkich łudzi. Występowali przeciw prawu własności, przyjmując wspólnotę dóbr. Choć z czasem ostrze radykalizmu taborytów stępiły warunki życia codziennego, wiele jeszcze dzieliło ich od kalikstynów.
Rozbieżności między dwoma grupami husyckimi wykorzystał obóz katolicki, zawierając porozumienie z kalikstynami. Wspólnymi siłami zaatakowano tabory-tów i rozbito ich w bitwie pod Lipanami (1434). W połowie XV wieku resztki taborytów razem z częścią radykalnie nastawionych kalikstynów i czeskich waiden-sów utworzyły nową grupę religijną - ,,jednotę bracką”, której zwolenników nazywano później w Polsce Braćmi Czeskimi. Kontynuowali oni - aż do czasów reformacji - tradycje średniowiecznego ideału życia apostolskiego i naśladowania Chrystusa.
Herezja husycka była ostatnim wielkim ruchem heterodoksyjnym w dziejach średniowiecznego chrześcijaństwa zachodniego. Następująca po nich reformacja zabrała kościołowi rzymskiemu wyłączne prawo autorytetu religijnego i orzekania o ortodoksji. Odtąd też herezje przestają być jednym z głównych problemów społe-czno-religijnych Europy. W społeczeństwie nowożytnym miejsce ruchów hetero-doksyjnych zajęły ideologie innego typu.