image 24

TRWOGA PRZED ŚMIERCIĄ

Pandę! Ja nie chcę umrzeć!

Widziałem, jak okropnie wyglądają trupy, Widziałem, jak straszliwie zimne groby są. Słyszałem, jak przeciągle lamentują matki, Kiedy ich synów kładą w ciemny grób.

Panie! Ja nie chcę umrzeć!

Co mi tam prawią o nicości życia!

Co mi tam głoszą wieczność zagrobową! Wiem: bohaterstwo — tylko pocieszeniem Tych, którzy padli w służbie u nikczemnych, Sami — szlachetni!

Ja nie chcę umrzeć!

Bom widział szkliwo ócz, co niegdyś były Jako Twe niebo — o Panie — błękitne,

A dzisiaj straszą dzieci, własne dzieci,

Tym lodowatym, tym trupim spojrzeniem Z trumny.

Mnie — trupa nie chce znać już moja matka, Mnie — trupa własna żona się wypiera:

Ledwo zastygnę, rozkaże manie wynieść Karawaniarzom z domu, gdziem ją kochał.

I dom wykadzi, by nie cuchnął mną,

I dom wykadzi, jak po czymś, co wstrętne,

A nie — kochane.

Panie! Ja nie chcę umrzeć!

Na każdym kroku, o każdej godzinie,

Na pełnym morzu i na górskim szczycie,

Na złotym tronie i w czarnym więzieniu,

Przy sutej uczcie i w dziadów azylu,

Zimą i latem, wiosną i jesienią,

Na każdym placu, na każdej ulicy —

Zawsze, zawsze, zawsze czyha na mnie śmierć.

Panie! Ja nie chcę umrzeć!

Nieraz chodziłem w jesienne wieczory Za miasto, kędy leżą okopiska,

I strach mnie bTał.

Nieraz widziałem zwierzęcą padlinę I brał mnie wstręt.

Złe muchy martwe obsiadały cielska Zwierząt wspaniałych.

Kruki szarpały cuchnące wnętrzności Koni udałych.

Po długich latach — białe ludzkie kości Suto rozsiane po naszych ugorach Świadczą o strasznych gromadnych pomorach I wojnach.

25