51204 Wittlin Trwoga przed śmiercią, 13

O mój pomyśle w niemocnej godzinie,

Nie widzisz moich zaciśniętych pięści, Któremi Ci dzisiaj grożę?!

Skoro Twej mocy znakiem jest ta śmierć, Którą Ty jeden nie będziesz umierał, Śmierć niezbadana, śmierć nieunikniona,

O królu, — krwawa jest Twoja korona,

A ja stworzyłem sobie sam swe szczęście, Inaczej byś mi go tak nie wydzierał! Rzucam Ci w twarz,

Jak rękawicę — ostatnie wyzwanie :

Synu mój, z łona mej myśli poczęty, Fałszywy Ojcze nasz!

—    —    —    —    —    —    —    — Panie!

Ja nie chcę umrzeć!

Panie! Ja nie chcę umrzeć!

O Panie, my wszyscy nie chcemy umierać! W radości pragniem plony grzechu zbierać! Nie będziem więcej się rzezać nawzajem, Nosim tęsknotę za straconym rajem:

Chcemy zmyć winy.

A jeśli znajdziesz choć stu sprawiedliwych, Ostaw nas żywych!

A jeśli znajdziesz choćby pięćdziesięciu,

Co na tej ziemi Ciebie nie zdradzili,—

Ocal nas wszystkich!

A jeśli znajdziesz takich, co Ci mili Chociaż dwudziestu —

Nie gub nas wszystkich!

Wstrzymaj Twe plagi, wstrzymaj Twe pożary, Twe srogie wojny, mory, gradobicia,

O bądź, o bądź nam tylko panem życia,

A nie szafarzem kary.

Jeśli dziesięciu znajdziesz sprawiedliwych — Zbaw nas od złego!

Jeśli dziesięciu tylko, ale szczerych,—

Miej litość!

A choćby pięciu tylko, tylko pięciu — Wstrzymaj pioruny!

Panie! Na mękę tych wszystkich, co byli Tu, na Twej ziemi niewinni i czyści,

Cierpieli cisi i bez nienawiści,

Zaklinam Ciebie:

Jeśli choć J e d n e g o

Znajdziesz, co serce ma niepokalane,—

Bądź miłosierny!

Do moich uszu płynie ustawiczna Skarga z ochrypłych gardzieli:

Wszystkich, co na tej wojnie cierpieli,

Całej ludzkości,

Która od wieków woła do Ciebie Milczeniem zbielałych kości!

i3