pz14

o Dostarcz*nic użytecznych Informacji o aktywności ruchowej badanego (nawet, bez dalszego szacowania wydatków energetycznych)

© Konliisnofó czynnej współpracy badanego w celu upewnienia się, że elektrody st[ cały czas odpowiednio przyłączone

Przyjmuje się, że metoda ta pozwala na oszacowanie całodobowych wydatków energetycznych wolno żyjącej osoby z dokładnością do 239 kcal (1 MJ).

Metoda podwójnie znakowanej wody (Doubly Labelled Water — DLW). Melodii ta została opracowana przez Gibsona i współpracowników w roku 1940, ale jej szersze zastosowanie do pomiarów wydatków energetycznych ll łudzi datuje się dopiero od 1985 roku. Pozwala ona na uzyskanie informacji o całkowitych wydatkach energetycznych badanej osoby w dłuższym okresie (do trzech tygodni) na podstawie łącznej ilości wydatkowanego C0₂. Badana osoba przyjmuje doustnie określoną dawkę wody (w praktyce wypija około Jednej szklanki), zawierającej trwałe (nieradioaktywne) izotopy wodoru i tlenu ^JH i '"O. Izotopy ²H (deuter) i ^,sO z podwójnie znakowanej wody po kilku godzinach od jej przyjęcia mieszają się z „normalnym” tlenem i wodorem W wodzie ustrojowej. Jak wiadomo, wydatkowi energetycznemu organizmu towarzyszy wydzielanie C0₂ i wody, powstałych w wyniku przemian kata-holicznych. Dwutlenek węgla uwalnia się wraz z wydychanym powietrzem, podczas gdy woda wydzielana jest również z potem i moczem. Znakowany tlen '“O znajdzie się zarówno w wodzie, jak i w dwutlenku węgla, stąd szybsze jego tempo usuwania z ustroju niż ²H, który występuje tylko W wodzie (ryc. 3.1.5). Różnica w tempie zaniku obu izotopów w organizmie jest wykorzystywana do określenia ilości wydzielonego C0₂, co z kolei jest podstawą do obliczenia wydatku energetycznego (wymaga to przyjęcia przeciętnej wartości RQ dla całego okresu pomiarowego). Tempo zaniku obu izotopów w ciele określane jest na podstawie ich zawartości w płynach

Dni po pobraniu D₂0¹⁸

Ryc. 3.1.5. Tempo zaniku izotopów wodoru (deuteru — D) i tlenu (O¹⁶) w płynach ustrojowych w metodzie podwójnie znakowanej wody

127