S5006418

LXXV

MTIMH I MO fUMIAM

il«i ograniczony cau (mmi ponadat %woj odpowiednik w raczonym miejscu akcji.

Tr/y jed&o«ci miały pacHkoM charakio' [THit1pm|j(i|j obejmuje komedię i iidgnlę. W XVIII wieku jednakie je odnosić prmk wszystkim do tragedii, bowiem komedia mi poddała «if presji potrójnej normy Ze stopniowym rawętaaum ikry ich dnalania do jednego gatunku zbiegi aif prom taty nadania tej normie charakteru InęrackMgp Olo bowiem wskutek rozwoju w ieloob razowej struktury barokowej w.cny włoskiej, która w wieku XVIII oponowała Europę, zespół jedności począł tracić swój teatralno-literacki charakter. Zataoy zachodzące w estetyce dzieła maacaMp) zachwiały klasycznym zwą* kiera sceny i literatury, a tragedia, wagi podporządkował siedemnasto wiecznej normie wykonawczej, stanęła aa roadroln. pomiędzy literaturą i teatrem. W tych warunkach zespól jad* ■oda stał się symptomem dążenia klasycyzmu do opanowmis. ..poskromienia’* barokowej bujnoki. aicprawdopodobrnkrtwa. nadnaturalności i lachaiczaego bogactwa sztuki teatru, ideał literackiej formy eliminował / tragedii barokową tcatralnow rygor intelektualny usuwał poza gatunek wszelką amen dok spontaniczność, niekontrolowana emocję, zaś UojjdU jedaok suwała sic wyraaam dążenia twórcy do nadania dziełu cech trwałości przez poddanie go wiecznym prawom literatury, wyzwalającym je spod wpływu chwilowych lyflTo praw teatru. Dzięki temu żywa i zmienna, a z punktu widzenia klasyka bez mała anarchistyczna praktyka teatralna stanąć mogła przecinko ponadczasowym zasadom dzieła literackiego.

W XVIII wieku następuje szereg starć obu praktyk, klasycznej; - literackiej'! nie klasycznej— teatralnej. Pierwsza powiększa znaczenie przymusu estety czno-etycznego dla tragedii, wzmaaus silę działania rygorów poetyki. Druga dąży do modyfikacji coraz mniej atrakcyjnego dla widowni gatunku. Ta właśnie tendencja do rozluźnienia przepisów- klasycystycznej „dramaty tT uzyska sankcję w działaniach i wypowiedziach Woltera. W drw-