Scan028

28 J. Stein

zdobywania umiejętności ortograficznych i fonologicznych niezbędnych w czytania. Jeżeli, tak jak się spodziewamy, okaże się to dobrym wyznacznikiem, będziemy się starać usuwać te słabości w ramach odpowiedniego ćwiczenia i zobaczymy, czy w wyniku tego polepszy się ortografia i fonetyka.

SYSTEMY WIELKOKOMÓRKOWE

Wyłącznie w obrębie systemu wzrokowego, neurony szlaku wielokomórkowego, które odmierzają zdarzenia wzrokowe w czasie i śledzą ruch bodźców, tworzą wyraźnie odrębny system. Pomimo to, wszystkie systemy zmysłowe i ruchowe zawierają wielkie (magno-) komórki, które specjalizują się w przetwarzaniu czasowym. W związku z tym, neurony w systemie słuchowym, które śledzą zmiany w częstotliwości i amplitudzie, różnicując fonemy między sobą, znajdują się w wielokomórkowych częściach jąder, które przekazują sygnały słuchowe do kory słuchowej (T russell, 1998). Badając post mortem mózgi osób z dysleksją, Galaburda i współpracownicy (1994) zaobserwowali, że neurony w części wielokomórkowej ciała kolankowatego przyśrodkowego były zniekształcone i mniejsze w przypadku mózgów osób z dysleksją niż mózgów kontrolnych, co sugeruje, że te struktury są także nieprawidłowe u osób zdysleksją.

Również komórki, które sygnalizują drżenie i wibracje na skórze, składają się z dużych neuronów znajdujących się w kolumnacłi grzbietowych układu somatoscnsoryczego . Największe z tych włókien nerwów skórnych dostarczają w głąb skóry ciałka Paciniego (ciałka blaszkowate), które są najbardziej wrażliwe na wibracje. W związku / tym, badaliśmy wrażliwość skóry na wibracje mechaniczne u osób z dysleksją i zaobserwowaliśmy łagodne zaburzenia (Stoodley i wsp., 2000). Grant i współpracownicy (1999) także zaobserwowali obniżoną wrażliwość na dotyk, co odpowiadało uszkodzonej funkcji wielokomórkowej kolumn grzbietowych u osób z dysleksją.

W związku z tym, wydaje się, że u osób z dysleksją mogą być uszkodzone wszystkie wielkie komórki (Stein i Talcott, 1999; Stein i Walsh. 1997). Wszystkie wyniki naszych badań wskazują na to, że wykonywanie zadań w zakresie krótkotrwałych zmian słuchowych i wzrokowych u osób

^Układ przewodzący informacje dotykowe, bólowe i o temperaturze - przyp. red.

Wielkokomórkowa teoria dysleksji rozwojowej 29

li itiiith »tendencję do korelowania ze sobą; albo oba (wzrokowe i •» |*i / v | i i ed.) były dobre, albo oba były słabe. Sugeruje to, że być jtl»|o wspólna podstawa, która determinuje rozwój wszystkich Imittóick w mózgu.

|| wnioski zdają się wypływać z wyników badań w zakresie I lock field i Sur (1990) sugerują istnienie wiclkokomór-tyMunu neuronów w obrębie całego mózgu, które zawierają ||HlVgcu powierzchniowy, który może być wykryty za pomocą ftntei iwciał, takich jak CAT 301. Spotyka się je nic tylko w W/iokowym, ale także systemie słuchowym, somatosensory-ln • ss \ iii Barwienie CAT 301‘ jest szczególnie silne w obsza-u W /\Mi|/ku z tym, pojawia się pytanie, czy u osób z dysleksją t# mi w .zystkie systemy wielkokomórkowc.

MÓŻDŻEK

k |< ♦! mitopilotem mózgu, specjalizującym się w automa-hii «I\ nuć11 skurczów mięśni, w celu optymalnego wykonania zw ii|/kti / tym, ma on liczne wielkokomórkowc połączenia ze I centrami zmysłowymi i motorycznymi. Na przykład, In /l*.i danych wyjściowych pochodzących z grzbietowego, oi k owego szlaku wzrokowego, przenoszącego informację o obiektu w przestrzeni, kierowana jest do móżdżku za jąder mostowych (Stein, 1986; Stein i Glickstein, 1992). v sposób grzbietowy szlak rdzeniowo-móżdżkowy jest zdo-pr/cz sygnały dynamiczne dostarczane przez włókna z wrze-jlowyeh z (irupy la. Dodatkowo, komórki Purkiniego wykazują lin barwienie podczas stosowania markera wielkokomór-A I 101 W związku z tym, móżdżek nie tylko otrzymuje ayslemów wiclkokomórkowych, znajdujących się w innych mózgu, lecz może być uważany za najważniejszą część u u kowego systemu koordynacji czasowej w mózgu. W rzeczy h ulania ruchu oczu u osób z dysleksją zostałem przekonany I' ow ici , ponieważ były tak podobne do ruchów wykonywanych leniów z uszkodzeniami móżdżku.

lnu, kińm ukazuje miejsca występowania antygenów przyp. red.