Scan202

202 M. Habib 2.0 i 2.5 Hertza). Wykazano, że zdrowe osoby badane nieznacznie wyprzedzały i dopasowywały swój rytm do zmiany tempa z lekkim opóźnieniem, podczas gdy osoby z dysleksją od początku znacznie wyprzedzały uderzenia taktomierza oraz cechowało je dużo większe opóźnienie niż zdrowe osoby podczas zmiany tempa (Rye. 2).

We Francji stosuje się próby imitacji rytmu, nazywane testem Miry Stambak (Stambak, 1951), polegające na imitowaniu (naśladowaniu) rytmicznych sekwencji. Pomimo że jego związek z dysfunkcją móżdżkową nigdy nie został przedstawiony, uważa się je za próbę, która uwidacznia zaburzenia osób z dysleksją. Wykorzystując te próby oraz testy do badania czasowego przetwarzania słuchowego, Daffaure i współpracownicy (2001) przebadali 23 dzieci z dysleksją oraz 20 dzieci zdrowych. Dodatkowo autorzy prosili rodziców o wypełnienie kwestionariusza na temat czasowej organizacji codziennych czynności u dzieci.

Wykazano silny, związek między wynikami testu rytmu i kwestionariusza, dotyczącego „czasu społecznego”, podczas gdy nie odnoto-

Ryc. 3, Współzależność pomiędzy wynikami testu imitacji rytmów i wynikami kwestio-nariusza „czasu społecznego" u 23 dzieci osób z dysleksją i 20 dzieci kontrolnych (zrównoważonych pod względem wieku czytania (GK-Cz) lub wieku chronologicznego (GK-W)) (Daffaure i wsp., 2002) .

wano żadnej korelacji z innymi testami dotyczącymi przetwarzania Czasowego (Ryc. 3).

m Rezultaty te, łączące elementy motoryczne z zaburzeniami poznawczymi chętnie przypisywanymi dysfunkcji móżdżkowej, wnoszą więc dodatkowe argumenty przemawiające za teoriąmóżdżkową. Przeciwnicy Nicolsona uważają jednak, że zaburzenia motoryczne nie są regułą u /wszystkich osób z dysleksją, i że nawet wiele osób z poważnymi problemami w nauce czytania nie wykazuje żadnych trudności moto-fycznych. Czasami wręcz okazują się być bardzo sprawni ruchowo, zarówno w zakresie mięśni proksymalnych jak i dystalnych. Jednym z Wytłumaczeń, przedstawionych niedawno przez zespól Wimmera w Austrii, jest to, że zaburzenie motoryczne występuje tylko u tych osób z dysleksją, gdzie współwystępuje ona z nadmierną aktywnością ruchową. Badanie przeprowadzone przez Raberger i Wimmer (2003), z udziałem 4 grup (po 10 osób) reprezentujących wszystkie możliwe kombinacje Mysleksji i nadaktywności, wykazało, że niezależnie od zadania, Zaburzenia równowagi, występują w połączeniu z nadaktywnością, a nie dysleksją. Podobnie w badaniu Ramusa i współpracowników (2003a) (16'dorosłych osób z dysleksją) stwierdzono, że jedynym zaburzeniem ©becnym we wszystkich przypadkach jest zaburzenie fonologiczne, podczas gdy zaburzenia wzrokowe, percepcyjne, słuchowe i motoryczne tą obecne jedynie w niektórych przypadkach. Ci sami autorzy dochodzą do Identycznej konkluzji odnośnie hipotezy móżdżkowej po analizie 22 dzieci zdysleksjąw wieku od 8 do 12 lat (Ramus i wsp., 2003b), gdzie tylko połowa badanych przejawiała zaburzenia motoryczne mogące sugerować zaburzenie móżdżkowe. Jednak dzieci z tej grupy nie ^przejawiały zaburzeń oszacowywania czasu, które specyficznie łączy sięz dysfunkcją móżdżkową. Według autorów, obecność zaburzeń sensomotorycznych w dysleksji jest aspektem „opcjonalnym”, w pewnym stopniu powiązanym symptomem raczej, niż deficytem sprawczym w ścisłym tego słowa znaczeniu. Ostatnio, zespół angielsko-norweski (Moe-Nilssen i wsp., 2003) przeprowadził badanie, w którym dzieci, w wieku od 10 do 12 lat wykonywały testy równowagi (zamknięte lub otwarte oczy, w warunkach Stabilnych lub niestabilnych) oraz test maszerowania po specjalnej podłodze (regularnej lub nie), z różną narzuconą prędkością. Ruchy ciał rejestrowano za pomocą akcelerometru. Wyniki uzyskane w testach na utrzymywanie ciała w pozycji stojącej przy otwartych oczach oraz w