skanuj0041 (6)

108 5. Zasoby i walory turystyczne

francuskiej oraz zwyczaje przyniesione przez imigrantów z Afryki i Azji Południowej.

Przykład Seszeli jest w dużym stopniu typowy dla chętnie odwiedzanych przez turystów wybrzeży oraz wysp na Morzu Śródziemnym, Morzu Karaibskim i w Zatoce Meksykańskiej, dla wysp Mauritius i Reunion na Oceanie Indyjskim, jak również dla niektórych obszarów turystycznych w Azji Południowo-Wschodniej. Ich wysoka atrakcyjność turystyczna jest wypadkową bardzo wielu czynników, zarówno przyrodniczych, jak i antropogenicznych. Jednak nie wszędzie turyści mogą spotkać tak urozmaicone walory, np. w wielu państwach afrykańskich i krajach islamskich z powodów politycznych turyści mogą cieszyć się jedynie walorami przyrodniczymi. Jako przykład mogą posłużyć Malediwy, o których atrakcyjności turystycznej decydują wyłącznie walory przyrodnicze (ciepły klimat, ciepłe i czyste laguny, plaże z średnio- i drobnoziarnistym piaskiem, podwodne rafy z bogatą fauną morską oraz piękne krajobrazy atoli koralowych z palmami kokosowymi itp.), przy jednoczesnym braku atrakcji kulturowych, co jest wynikiem obowiązywania przepisów ograniczających poruszanie się turystów po wyspach [Domros 1990].

Problem oceny atrakcyjności turystycznej (rozdział 1) jest jednym z głównych zadań geografii turyzmu i należy do trudniejszych tematów podejmowanych przez badaczy.

Spośród geografów polskich kwestią oceny (waloryzacji) zasobów przyrodniczych zajmowali się m.in. W. Deja [1991], A. Krzymowska-Kostrowicka [1980], J. Warszyńska [1974], S. Rutkowski [1978], S. Żmuda [1978], a zwłaszcza T. Bartkowski [1970, 1974, 1975]. W jednej z prac, dotyczącej rejonu Poznania, cytowany autor zamieścił tabelę, w której zawarł skalę ocen środowiska przyrodniczego pod kątem wypoczynku z uwzględnieniem rzeźby terenu, lasów oraz wód powierzchniowych [Bartkowski 1970]. Punktem wyjścia dla dalszych działań mających na celu dokonanie oceny walorów środowiska było dla T. Bartkowskiego obliczenie powierzchni, jaką zajmują określone walory na badanym terenie. W tym celu przyjął 4 przedziały: 0,0-25,0% (przedział I), 25,1-50,0% (przedział II), 50,1--75,0% (przedział IQ) oraz 75,1-100,0% (przedział IV). Dla rzeźby terenu np. T. Bartkowski przyjął skalę - 1 punkt dla przedziału I, 2 punkty dla przedziału n, 3 punkty dla przedziału III oraz 4 punkty dla przedziału IV; dla lasów zaś odpowiednio 2, 4, 6 i 8 punktów.

Każda ocena środowiska przyrodniczego jest obarczona pewną dozą subiektywizmu, jednak szczególnie duże trudności sprawia jednoczesne uwzględnianie w ocenie atrakcyjności turystyczno-rekreacyjnej elementów przyrodniczych oraz antropogenicznych. Problemem jest również związana z pojęciem atrakcyjności subiektywność związanych z danym obiektem odczuć badacza i poszczególnych turystów.

Przykładem badań, w których dokonano syntetycznej oceny atrakcyjności głównych regionów Wielkiej Brytanii, mogą być studia A.M. Williamsa i G. Sha-