tkanki roślinne003

Tkanka wzmacniająca. Wśród tkanek wzmacniających żywa jest kolenchyma — zwarcie a, która spełnia swoje funkcje dzięki obecności grubych ścian celulozowych. Celulozowe zgrubienia mogą mieć różne formy, w związku z czym rozróżniamy kolenchymę kątową i płatową (rys. 29). Komórki kolenchymy są żywe, ściśle ułożone, a dzięki obecności chloroplastów mogą pełnić także funkcje asymilacyjne. Drugi rodzaj tkanki wzmacniającej to sklerenchyma — twardzica, którą tworzą komórki martwe, o ścianach inkrustowanych ligniną. Ze względu na cechy morfologiczne komórek tej tkanki wyróżniamy włókna o silnie zmodyfikowanych kształtach (rys. 30 A, B) i równowymiarowe skiereidy (rys. 30 C).

Rys. 29. Kolenchyma; A — kątowa, B — płatowa

Rys. 30. Sklerenchyma; A, B — włókna (A — pokrój ogólny włókna, B — przekrój poprzeczny), C — sklcreidy

Tkanka przewodząca. Jest typowym przykładem tkanki stałej niejednorodnej. Przewodzi ona wodę z podziemnych części rośliny do liści oraz asymilaty z liści do łodygi i korzeni. Funkcję przewodzenia asymilatów pełnią głównie zespoły komórek, noszące nazwę rurek

citnuyypli C^ra n i ne± pyJAnnuy \xt riirlrn/-»V>    ńA<’r>-

Rys. 31. Budowa rurki sitowej; A — człon rurki    Ry_S. 32. Komórka sitowa

z komórką przyrurkową, B — płytka sitowa

ny poprzeczne charakterystycznie perforowane (rys. 31). Ściany te strukturą swoją przypominają sito, stąd ich nazwa — płytki sitowe. Przez perforacje w ścianie poprzecznej, przy udziale pasm plazma-tycznych, asymilaty przedostają się z jednego członu rurki sitowej do drugiego. Rurki sitowe są komórkami żywymi, silnie zwakuoalizo-wanymi. Protoplast ich nie zawiera jądra, gdyż ulega ono rozpadowi w czasie różnicowania się rurki sitowej. Do rurek sitowych przylegają długie, wąskie komórki, zwane przyrurkowymi, zawierające żywy protoplast. Obok rurek sitowych w zespołach przewodzących asymilaty występują komórki miękiszowe (miękisz łykowy) oraz tkanka wzmacniająca w formie włókien (włókna łykowe). Komórki miękiszu łykowego są żywe, wydłużone, nie zawierają jednak chloroplastów. Wymienione typy komórek bardzo często występują w charakterystycznych zespołach, tworząc układy, zwane wiązkami sitowymi, łykiem lub floemem. U roślin ewolucyjnie starszych zamiast rurek sitowych występują często bardziej prymitywne elementy przewodzące asymilaty, tak zwane komórki sitowe (rys. 32). W odróżnieniu od rurek sitowych są to pojedyncze, wrzecionowatego kształtu komórki, w których otwory służące do przewodzenia asymilatów występują na wszystkich ścianach

( r\ro    _