TP (4)

322 POF./.JA POI.SKA OKlUiSU MlljD/.YWOJLNNIiOO

⁵⁵ wymówione głośno mokrym trykolem, przetłumaczone słońcem na

sierpień,

wsiał, pobiegł ku niej, a z ruchu kolan widać było, że był jej mężem.

Uciekała od niego, lecz każdym rzutem ramion ściskała tyle morza, ile wynosiła grubość kadłuba, który ją ścigał i który kochała: czuła swe ciało, swe gole ciało, nie zdmuchnięte w lachy, swe ciasne, swe piękne ciało, w słonych woni osadzone chmurze; chciała być sama, sama z wodą, z powietrzem, z światłem, z szumem

On biegnie za nią, okrzykuje ją prośbą, ochlapuje sprośnym żartem; nie

słyszy.

choć głos ten ma nu uszach i za godzinę dosłyszy.

Tymczasem idzie falom naprzeciw i. niosąc nad wodą ramiona.

⁰⁵ jakby nie broniąc się przed wodnistych dłoni płochymi ranami, uważnym skokiem i pomocnym kwikiem unika zalewu.

Teraz cola się; skokom i kwikom nie ufając za wiele, zawraca, zsuwa trykot z. bark. kładzie się na fali niskiej, a temu który ją ściga ani rzęsą nie skinie,

⁷⁰ bo właśnie plecyma dotyka myśli rozleglej jak to morze pod nią.

Gdy zerwie się, trykot przygładzi i guziki dopnie;

stopy jej pieszcząc piasek, pokochają ziemię nowym uczuciem;

nadymanymi policzkami i dzióbem ust woda i hymn ciecze

0    ciele poprzez które dusza wyciąga swe łapki i łapy

⁷⁵ o ciele poprzez, które można stać się lepszym niż się było.

Szorstkie na trykocie światła porują jej pierś tylko do sutek pod którymi ukrywa się cień i jego czarna sztuka.

A on już z daleka wykonywa palcami miłosne chwyty, nuci.

1    w taki swej pieśni nogą prostokątnie giętą wodę wrogo rozcina.

^N" O, nie, tu nie, sama być chciała, tu jej nie dosięgnie,

sama być chciała, tu sama, jego dotyku nie zniesie.

Pędzi ku brzegowi, on za nią. staje na brzegu, on za nią w tyle.

0    chmuro, skraplająca się słońcem: z uciekającej twarzy błysnął uśmiech

luk ikliwy

że gdy zdejmowali trykoty pod osłoni) kąpielowych pluszczy.

^{I, 5} szeroki biuly płaszcz wydal mu się dla jego biódr za szczupły.

Lecz lekko mu jest. pod swym zmienionym rozmiarem nie jęczy; oboje czują ciało na sobie, wewnątrz ciała nie czują, nic czują wnętrzności, ani żołądka ani kiszek ani serca, czują na sobie ciało, wełnę płaszcza i wiatr który im uda ściera ^w> i słońce które im drapie czaszki i piasek który drapie im stopy; czują na sobie swe sztywne spojrzenia i luźne szepty, które uderzają tu w pachwiny, a duszę przyzywają tu w oczy; kochaj:) się wzajemnie mową mięśni i icli przedmową tłuszczową.

Niedaleko wybrzeża jest ścieżka, niby w trawę strącona brunatna nitka, a dalej na lewo jest las, gdzie wiatr ogryzany tylko psa szczekaniem, pod rozpiętą ciszą pieści niebo sosnami i świerkami, gdzie traw poziome liście błyszczą, nu pościel usłana mika. gdzie na okrągłych wzgórzach wrzosy układają swą pieśń w wysokie

stożki.

Te lasy, te cielic lasy, jakżeż te schowki miłości kuszą.

kio w _zi_e|one ściany, w zielone światła i w zielone mroki szu w , i.;.,i_vc|, pluszczach biali, dwa kremy.

A może nigdy lego męża n.v, - u,,,),, _ta £_ona |_:lk mocno, tak mocno,

jak wtedy gdy wśród woni które niósł las i Ku..._____n;_0S|₀

wśród drzew rozsuwanych szeroko najgęstszym słońcem.

"^,s stanął pod sosną, płaszcz rozwinął jak zuchwały anioł,

1    pień drzewa, patrząc Bogu w twarz, srebrem moczu ściemniał. Wytrząsnęła się z płaszcza, zaszła go z tylu, pod jego płaszcz zapuściła

ramiona.

objęła go. policzki wcisnęła mu w plecy lam gdzie oświetla je znamię, potem całego ściskała pocałunkami, bo kochała go całego

^{II, 1} lak jak tu pod pniem sosny stał przed nią rozkraczony i goły.