TP (4)

322 l-OI /IA POLSKA OKRIiSU MlpD/YWOIl NNI (i(l

⁵⁵ wymówione głośno mokrym Irykoietn, przetłumaczone słońcem na

sierpień,

wstał, pobiegł ku niej, a z ruchu kolan widać było, że był jej mężem.

Uciekała od niego, lecz każdym rzutem ramion ściskała tyle morza, ile wynosiła grubość kadłuba, który ją ścigał i który kochała: czuła swe ciało, swe gołe ciało, nic zdmuchnięte w lachy, swe ciasne, swe piękne ciało, w słonych woni osadzone chmurze; chciała być sama. sama z wod;|, z powietrzem, z światłem, z szumem.

On biegnie za nit|, okrzykuje jt| prośba, ochlapuje sprośnym żartem; nie

słyszy.

choć glos ten ma na uszach i za godzinę dosłyszy.

Tymczasem idzie falom naprzeciw i. niosąc nad wodą ramiona,

⁰⁵ jakby nie broniąc się przed wodnistych dłoni płochymi ranami, uważnym skokiem i pomocnym kwikiem unika zalewu.

Teraz cola się; skokom i kwikom nie ufając za wiele, zawraca, zsuwa trykot z. bark, kładzie się na fali niskiej, a temu który ją ściga ani rzęsą nie skinie,

⁷⁰ bo właśnie plecyma dotyka myśli rozległej jak to morze pod nią.

Gdy zerwie się, trykot przygładzi i guziki dopnie;

stopy jej pieszcząc piasek, pokochają ziemię nowym uczuciem;

nadymanymi policzkami i dziobem ust woda i hymn ciecze

0    ciele poprzez, które dusza wyciąga swe łapki i łapy

^7S o ciele poprzez które można stać się lepszym niż się było.

Szorstkie na trykocie światła porują jej pierś tylko do sutek pod którymi ukrywa się cień i jego czarna sztuka.

A on już z. daleka wykonywa palcami miłosne chwyty, nuci.

1    w takt swej pieśni nogą prostokątnie giętą wodę wrogo rozcina.

O, nie, tu nie, sama być chciała, tu jej nie dosięgnie,

sama być chciała, tu sama, jego dotyku nie zniesie.

Pędzi ku brzegowi, on za nią, staje na brzegu, on za nią w tyle.

0    chmuro, skraplająca się słońcem: z uciekającej twarzy błysnął uśmiech

tak tkliwy

że gtly zdejmowali trykoty pod oslont) kąpielowych pluszczy.

⁸⁵ szeroki biały pluszcz wydal mu się dla jego biódr za szczupły.

Lecz lekko mu jest. pod swym zmienionym rozmiarem nie jęczy; oboje czują ciało na sobie, wewnątrz ciała nie czują, nic czują wnętrzności, ani żołądka ani kiszek ani serca, czują na sobie ciało, wełnę płaszcza i wiatr który im uda ściera

1    słońce które im drapie czaszki i piasek który drapie im stopy; czują na sobie swe sztywne spojrzenia i luźne szepty.

które uderzają tu w pachwiny, a duszę przyzywają tu w oczy; kochają się wzajemnie mową mięśni i icli przedmową tłuszczową.

Niedaleko wybrzeża jest ścieżka, niby w trawę strącona brunatna nitka, a dalej na lewo jest las, gdzie wiatr ogryzany tylko psa szczekaniem, pod rozpiętą ciszą pieści niebo sosnami i świerkami, gdzie traw poziome liście błyszczą, nu pościel usłana mika. gdzie na okrągłych wzgórzach wrzosy układaj!) swą pieśń w wysokie

stożki.

Te lasy. te ciche lasy, jakżeż, te schowki miłości kuszą.

W zielone ściany, w zielone światła i w zielone mroki szu w u;..ivch płaszczach biali, dwa kremy.

A może nigdy tego męża im. •.. _)u /ona lak mocno, tak mocno,

jak wtedy gdy wśród woni które niósł las i kk„,_____{____} nj_0s|₀

wśród drzew rozsuwanych szeroko najgęstszym słońcem, stanął pod sosną, pluszcz rozwinął jak zuchwały anioł, i pień drzewa, patrząc Bogu w twarz, srebrem moczu ściemniał. Wytrząsnęła się z płaszcza, zaszła go z tylu. pod jego płaszcz, zapuściła

objęła go. policzki wcisnęła mu w plecy lam gilzie oświetla je znamię, potem całego ściskała pocałunkami, bo kochała go całego ¹¹⁰ tak jak tu pod pniem sosny stal przed nią rozkraczony i goły.