TP (3)

320 1'OI/IA POLSKA OK HI SI: MII, IJ/.Y WOJliNNI-.CIO

jak raj gdy Adam ujrzał jaką ścieżki! opasana jesl Hwy slopa. ⁵ a w losie niecli nad posianiem z ciszy wysoka pieśń czuwa.

Kawałami czerwonego słońca bila Gdynia w oczy.

gdy nagle wśród ciał które dźwigał piasek i wśród ciał które dźwigały

łokcie

dwie szklanki srebrnego blasku bieg słońca zmąciły.

Brunatne były ich podpory, brunatne, gole i bose,

¹⁰ bo nad brzegiem stoi kobieta i cieszy się sama sobą; duma gęstnieje nad jej biodrem, a gdy wchodzi w wodę, wśród trzepotu złotych sekund imię jej zdrabnia jej uda.

Przed mężczyzną, który ją ściga i jej ucieczką się zżyma, ucieka, bo plecami dotyka myśli rozległej jak to pod nią morze.

¹⁵ Lecz chmura skropliła się słońcem i, gdy z. wody wybiegli.

jego płaszcz wydal mu się za szczupły, tak jej uśmiech byl tkliwy.

Biali poszli oboje w las gdzie cisza ustala posłanie z puszystej miki i otoczyła je strażą wysokich pieśni; jego słowa, jak jego uda, z boku szersze były niż z przodu,

²⁰ a jej śmiech, nim niebo draśnic, na jej bokach się oprze.

Pod pnicm sosny stanął i srebrnym lukiem urągał niebu bez. żalu, a gdy ona na jednym ze wzgórz położyła się niczym owoc na talerzu i pogrążyła się we wszystko i wszystkiego stała się cząstką, on w to się pogrążył, z. czego w swe dzieło wyskoczy.

²⁵ W ciała swe wsunięci, kąpać będą w sobie swe różnice.

To, co jest w mięsie, nie tylko jako mięso się ceni.

W rozgrzanym czerwienił) dachów powietrzu Gdyni, klóre niesie myśl portu aż. tam gdzie woda krzepnie Gdańskiem, wsypane w piasek nagie pułki ^3,1 wyczekują wieści o swych ciałach które sierpień pluka.

Nagle dzień drgnął, światła zadygotały, ludzie poszerżeli cieniem

rozgnicceni:

to piersi tej kobiety nad brzegiem zmąciły bieg słońca.

Dwie szklanki blasku, szklanki niewyczerpanego blasku, hojne szklanki których żadne nie zamknij skoble ³⁵ świecą w powietrzu, srebro w westchnieniu.

Omotana oczyma widzów, nim ziemi dla morza poniecha, brunatna, jak wodorosty gdy falc na piasek je zniosą, cieszy się swą skórą, jakby cieszyła się najlepszą swą suknią.

Między lędźwiami a krzyżowiną pycha ją wydrąża,

⁴⁰ cień, jak duma, gęstnieje nad biodrem, na biodrze taje, w dól zdąża i w fałd trykotu u szczytu nogi niesie pas swej głośnej czerni,

;t wzdęte pośladki błyszczą nad nim, granatowe pomarańcze.

Złote sekundy trzepocą pod jej kolanem gdy stopą wodę bada, udo zdrabnia się dźwięcznie juk jej imię gdyby sama się wolała;

⁴⁵ za chwilę łydki, nie grubsze od ramion, obejmą wodę w modłach.

Biel widnokręgu pchała falc w ląd, a słońce zapaliwszy im czoła, pędziło je by udanymi obelgami szumu brzeg obrzucały.

Na brzegu leżał mężczyzna, pod dymem który wiał z jego skóry, krwi kannin, kości klejnot, mięsa krasa,

⁵⁰ i podczas gdy odwracał oczy od miejsca gdzie pływaczka poddawała się dotykom wody, na męskie dłonie nie czekała, obsypywał nogi piaskiem, potem ślepo ścierał z nich gnidy, lecz ile razy spojrzał na nią. przekładał papierosa wargami z jednego kąta

ust w drugi,

Kiedy zaś nad srebrną wodą ukazały się jej piersi.

i BN 1/25.1 Poezja polska okresu międzywojennego