W roku 1968 włoski ekonomista Aurelio Peccei zainicjował powstanie Klubu Rzymskiego. Było to nieformalne zrzeszenie 100 naukowców i przedstawicieli gospodarki z ponad 50 krajów mające na celu zdefiniowanie nowego ładu gospodarczego1. Klub Rzymski rozpoczął badania nad problematyką globalną prezentując ich wyniki w formie raportów. Pierwszy Raport Klubu Rzymskiego (zatytułowany „Granice Wzrostu”) dotyczył problemów energetycznych, zasobów naturalnych, celów ludzkości, wzrostu demograficznego oraz krajów rozwijających się. Wskazano na zagrożenia wynikające z nadmiernej industrializacji. Przyjęto tezę, iż skończone są zarówno zasoby naturalne planety jak i jej możliwość bezpiecznego pochłaniania zanieczyszczeń.
Rok później, rodząca się świadomość ekologiczna otrzymała kolejne wsparcie, tym razem ze strony instytucjonalnej. W 1969 roku został opublikowany raport sekretarza generalnego ONZ U Thanfa pt. „Człowiek i jego środowisko”. Opracowanie zawierało opis stanu środowiska w ujęciu całego globu i stanowiło kompleksową ocenę oddziaływania człowieka na ekosystemy planety. Raport przedstawiał dramatyczny obraz świata pogrążonego w kryzysie ekologicznym, wyniszczeniem ziem uprawnych, bezplanowym rozwojem miast i siedlisk ludzkich, zmniejszaniem się wolnych powierzchni i terenów otwartych, zanikaniem form życia zwierzęcego i roślinnego oraz z ogólnie pojmowanym zatruwaniem i zanieczyszczaniem środowiska. U Thant wskazał na potrzebę podjęcia planowej globalnej akcji ratowania świata. Raport ten bezpośrednio przyczynił się do zwołania w 1972 roku Światowej Konferencji ONZ o Ochronie Środowiska Człowieka”.
' The Club of Romę, mvw.clubolrome.org [dostęp 12-15-2003]