Zdj�cie1896

tu* fskńafo druta jt, mek wdy wykrocr-młe ; ,*v prrrmtffMtwo. Wfolkott irg_n4|_t> ’₄ „_nł niHyłtithtnMOM^wtWi K*¹ uwąrWbkowimii kulturowo, różna w ró/ny.h «*». I. Imu. nWntniiąn . rvnniki to „łnkalmi KT'»^,>4‘ pópuhujl, tfl lego, kto ||||j ^ttti aninku li łotełł Jrtp. w kinie czy teatrze - przyp. PS |, charakter okazji «piś|iii3 -_5J. - KTntTmMi t<»;■>• i. lp. Wknmtkn to decyduje o tym, Czy zbytnie zbjłżenjtt r«nt«nk< ■MKntkfiłwanc tako akt agresywny trzy leż nie. Naruszenie obszaru nietykalności nto^ . haraktrt hardńej brutalny lub bardziej subtelny, od pobicia do nac halnego fwtrte. nia (Uoffmwn, t*»?l 4$V W innym miejscu Gofiman poświęca wiele rniejsta regule

„uprrcfmej nieuwagi*' tmW rmurmivyn). która wymaga przelotnego co najwyżej kontalc. U. wrfoknwegft * nicrnaionwmi mijanymi na ulioy i zakazuje dłuższego przyglądariiańf

((WFima. I9tt): Mł.

\\./.t fasadą prezentowana na v e«»c ifizmUtaff) kryją się kulisy (fiactelttjgfi ). sfera pry-w* mości i 3»om»nuw.v-> \. którą jednostka siani się celowo ukryć przed widzami. 'Imaj „siuH się.. hai-iktcrwuK^- do prezent*,ji unirgn siebie, odpoczywa. liitaj też jest sohą, n«wmclcm „auimt>vrnr) )«łm" w odróżnieniu od ,i»<ni prezentowanej”.

Są pewne. *uu /_rpilmc wt>*nr tnlojf .prmiitiwłcń* czy, rozwijając dalej tę metafory, ró/.ne gatunki teatralne l«-drti r nich u» .ceremonialne okazje społeczne”, święta, IcwTym karnawały, wiece, które maią pmnrn aktualizację » uwypuklenie wartości ty-p«'wvv li dla spisiecfiwki i unsv n, yr- •j»n\tng, poczucie wspólnoty (Goffinan, 1997:* 101 i l\xlohną n»łę *slgr»s»»»a » .*tu».|*l> Isnlncj kamcnilnych „wymiany podtrzymujące" (w/yumr Mtmkaęn - w knini łł yiinmtki mani test ują przywiązanie do !ą-ctącyih ic relacji«,hęv v« h utrrimiiiu \ t\ umn nienu Przykład: dawanie podarunków, wvsvbm»c mim (GolTman IW7 t I 5 , W kontaktach przelotnych, nawet osób całkiem meznajom>v h rnajdurą wyraz .ntiuh interpersonalne”, które mają zaświadczyć o ich dóiir> m wyr iłowaniu, m riiws ści, dobrej woli. Przykład: j>odanic ognia, zapianie ogodzinę, wskazanie drogi (Gortman. 1997: 117). Bogata forma sceniczna to „demonstracje intencji” {dupdays). Wchodząc do określonej sytuacji społecznej, jednostka stara saę pokazać, jak zamierza w tej sytuacji uczestniczyć, co zamierza robić, w jakiej rełagi stawia się wobec innych. Wyraża to jako obietnicę lub groźbę za pomocą gotowych rytuałów dostarczanych przez kulturę. W ten sposób może liczyć na to, że inni obecni-w danej sytuacji „świadkowie demonstracji” odczytają z góry jej intencje i odpowiednio sami s*ę zachowają. Może tak być dlatego, że „jesteśmy wszyscy wytrenowani przez naszą kulturę w stosowaniu podobnego idiomu postawy, pozycji ciała, spojrzeń, bez słów konstruując choreografię nas samych wobec innych w sytuacjach społecznych, tak że inter* (ncttcyMca staje się możliwa” (Goflnan, 1976:21). Przykłady Goffmana to jiocałunck w policzek na powitanie jako sygnał bliskości i życzliwości, salutowanie jako sygnał sza-MlH, HOgiaiK kobiecie krzesła jako sygnał kurtuazji, przyjście z kwiatami aa przyję-