Śpiew poety

ŚPIEW POETY

(18 czerwca 1823)

Gdy na górach świta dzionek,

A w dolinie srebrzy rosa,

I ja śpiewam, jak skowronek,

I ja lecę pod niebiosa.

Lecę — gonię wspomnień marę,

Z kwiatów życia wieniec plotę; Piękność, miłość, czucie, wiarę Na ogniwa spajam złote.

Świat odbija moja dusza,

Jak zielony brzeg krynica; Wszystko piękne tkliwie wzrusza, Wszystko tkliwe ją zachwyca.

Łza na krótko oko cierni,

Częściej płoną w niem rozkosze:

Bo co ziemskie, rzucam ziemi,

Co niebiańskie, w niebo wznoszę.

Z niewcielnnych gdzieś tam światów Garnę myśli — uczuć skarby ;

Z nowych dolin, z nowych kwiatów Do obrazów zbieram farby.

Oto w słońcu płoną łany,

Tchem wiośnianym pieści ranek : Czemuż tęsknię zadumany,

Czegóż szukam, jak kochanek?