0002001

na względzie trudności, z jakiem! miał do walczenia. Tłómacz rozpoczyna tytuł od nazwy „Perska Księga,” ale nie powiada, czy ją przełożył z perskiego, z arabskiego, czy też z tureckiego języka. W każdym razie to jest rzeczą pewną, że druk na Wschodzie nie był jeszcze podówczas w użyciu, i Gulistan obiegał tylko z rąk do rąk w odpisach. Otwinowski więc tłómaczył także z kopii, którćj błędy i niedokładności mimo woli tłómacza przeszły do jego pracy, a wątpić należy, ażeby do pomocy miał jakie kommentarze. W ogóle zaś znajomość Wschodu w końcu XVI i początku XVII w. nie była jeszcze tak dalece posunięta jak dzisiaj; a szczególniej po przewrotach, jakie tam oręż maho-metański i wewnętrzne wojny sprowadziły, była bardzo niedostateczna. Przedewszystkiem zaś należy i to uwzględnić, że Otwinowski nie mógł się posiłkować żadnyjp przekładem europejskim Guli-stanu, bo go podówczas nie było, i on pierwszy podjął tę trudną pracę. Wykazaliśmy już powyżej, że Otwinowski, o ile przypuszczać można, zmarł najpóźniej około 1625 roku, a przekład Gulistanu prawdopodobnie nie był pracą ostatnich lat jego życia. Otóż wiadomo ze źródeł bibliograficznych, że pierwszym ze znanych dotąd europejskich tłó-maczy jest Andrć du Ryer, który w r. 1634 wydał, „Gulistan ou 1’empire des roses,” tłómaczenie niekompletne i niedokładne. Dopiero Olearius w roku 1650 wydał kompletny przekład niemiecki Gulistanu, który w roku 1660 został powtórzony p. t. „Persianisches Rosenthal.” Ale najwięcej do poznania dzieła Saadego w Europie przyczynił się