0007401

Djf ę>- -o-o~

że kamieniem dał mu w łeb. On z podziwieniem spytał:

—„Ktoś jest? i dla czegoś mię uderzył? Odpowiedział ubogi:

—„Jam-ci ten, któregoś ty jednego czasu tym kamieniem uderzył.”

Spytał go:

— „A gdzieżeś dotychczas był?”

—„Urzędum się twego, nie ciebie samego bał. Ale gdym cię w więzieniu ujrzał, ten czas za szczęś-cie-m sobie poczytał. Powiedziano bowiem:

Kiedy złośnika widzisz, a on w szczęściu żyje,

I niegodnik, pastwiąc się nad głodnymi, tyje;

Niech cię myśl nie zawodzi rwać się z nim do zwady, A zwłaszcza jeżeli mu nie możesz dać rady.

Ale mu wytrwaj trochę, bo po małej chwili Doczekasz się, że ono szczęście się przesili,

I zepchnie go na szyję, abo da w okowy,

Gdzie ty mu i mózg będziesz mógł wybierać z głowy.

POWIEŚĆ XXIII.

Królowi jednemu choroba wielka i niezwyczajna przypadła. O tej gdy wszyscy doktorowie i w lekarstwach biegli w jednćj ziemi zjechawszy się radzili, zgodzili się na to, że oprócz żółci dziecięcia małego w pewnych leciech i z pewnemi ciała jego znaki, inszego nic na onę chorobę królewską po-módz nie miało. Rozkazano tedy, aby pod one-

—o-o*