0012301

99

gajem stanąwszy, towarzysz nasz, który w onymże karawanie z nami był, nic prawie nie odpocząwszy, głosem wielkim krzyknąwszy, w fujarę zagrał, i zaraz w drogę się puścił. Potem gdym się z nim zszedł, pytałem:

—    „Co-ć się było stało?”

Odpowiedział mi:

—    „Usłyszałem słowiki na drze wiech krzycząc, kuropatwy w polu się wabiąc, żaby w wodzie grzegocąc, a zwierza po lesie chrobocąc; pomyślałem sobie: że niesłuszna, ani człowiekowi przystojna, co żywo powstawszy Boga chwalili, a on ma leżeć.”

Słysząc rano raz ptaszka świergocąc małego, Odszedłem prawie wszytek od rozumu swego. Co widząc mój przyjaciel jeden podufały, Któremu sprawy moje nietajne bywały,

Rzekł mi:    —„Nie rozumiałem, by ptaszę śpie-

[wania

Miały cię kiedy w takie przywieść zamyślania.” Jam powiedział: —„Owszem się temu masz dzi-

[wować,

Że człowiek zuczywszy się na świecie próżnować, Nad niewdzięcznością się swą srogą nie rozżali, Słysząc, że swym językiem i ptak Boga chwali.” Raz zacnego człowieka były słowa ku mnie:

—„A więc się ty człowiecze sprawujesz rozumnie, Któremu w Opatrzności Bożej miło siedzieć,

A nie chcesz go miłować ani o nim wiedzieć?”

t