0102

82

wany Pisarzem Sądu Sejmowego. Jako profesor Uniwersytetu Warszawskiego wykładał: En-cyklopedyą Prawa, Zasady prawa natury, Statystykę, Instytucyę prawa Rzymskiego: następnie jako profesor stały, wykładał prawo Kryminalne i Kościelne.

Byt członkiem towarzystw: Warszawskiego Przyjaciół Nauk i Naukowego to Krakowie: otrzymał doktorat Prawa w Uniwersytecie Jagiellońskim.

Ks: Szaniawski, przyjaciel Urmowskiego, skreślił rys jego życia i czytał go na publicznem posiedzeniu Uniwersytetu Warszawskiego 15 Lipca 1828 roku. W nim taki nam kreśli obraz zmarłego, a musiemy wierzyć słowom nieskazitelnego w charakterze, kochającego jedynie prawdę, mówcy (')•

„Codzień zbywające chwile od zwykłych zatrudnień, obracał Urmowski na czytanie użytecznych książek, na pisanie własnych postrzeżeń i uwag. Z uzyskiwanego pracowitem życiem majątku, własnym wygodom ujmował, aby grosz oszczędzony, mógł łożyć na zakupow^ranie wyborowych książek: dobraną też posiadał biblijotekę: starał się nadto korzystać z biblijotek publicznych, i z uproszonych dzieł od przyjaciół. Nie miał dostatecznego czasu do wydania dzieła obszerniejszego, ale krótsze jego pisma w znacznej liczbie upowszechnione są drukiem. Wiele rękopismów zostawił służących do wykładu nauk w Uniw-ersytecie Warszawskim. Pełen słodyczy, łagodności, domowe cnoty w najwyższym stopniu zachowywał. W licznych stosunkach przyjaźni, w obywatelstwa zawodzie, w urzędowych działaniach, dokładnym był wzorem ścisłego dopełniania obowiązków, i najwyższych chęci i usiłowań, aby dobro drugich pomnażać. Piastując znakomity w towarzystwie ludzkiem urząd Sędziego, wszelkie łożył staranie aby bezstronność zachowywać najzupełniej. Usuwając najmniejsze pod tym względem powody, przykazywał najmocniej wszystkim w domu swoim służącym, aby nie przyjmowali żadnych ofiar dla niego, któreby strony, mające jaki w sądownictwie interes, nie śmiejąc wyraźnie, bo wiedziały iżby nie przyjęto, choć drogą uboczną składać chciały. Obojętny w nabywaniu i używaniu rzeczy dla siebie Urmowski, czułym był o dobro rodziny, trudnił się troskliwie wychowaniem licznego potomstwa, ubolewał przewidując, że widoczne sił jego ustawanie, przeszkodzi do osobistej pomocy dzieciom."

Z pism zostawił:

W r. 1815 w ydał Noworocznik literacki: p. n. Almanach Lubelski: który jako pismo zbiorowe na owe czasy, nie ma sobie równego, i stoi na czele wszelkich tego rodzaju publikacyj (²).

W r. 1816: „Rozmowę Stylpona o wyborze naczelnego trybuna to Megarze, (rzecz z Wie-

(') Posiedzenie publiczne Królewskiego Uniwersytetu na uczczenie pamiątki uczonych mężów a mianowicie Polaków: przy ukończeniu kursu rocznego nauk odbyte dnia 15 Lipca 1828 r. Warszawa 4.

W r 1819 Henryk L N. Bando wydal w Warszawie dziełko o 51 stronnicach w 8 po łacinie p. n.

„Carmina quae cecinit Romana voce Polonus, Henricus L. N. Bando.”

Pismo to przypisał Klemensowi Urmowskiemu i Odę IV na cześć jego poświęcił Dziełko pomienione już dziś należy d biblijografirznych osobliwości.

(²) „Almanach Lubelski na rok 1815 dla amatorów literatury ojczystej. W Lublinie u Jana K. Pruskiego.” W 12, str. 135. Na czele jest zwyczajny Kalendarz po nim następuje: ,,Opis Historyczno Malarski Departamentu Lubelskiego.” Rzecz starannie ze znajomością przedmiotu dobrze wypracowana p. Kazimierza Puchałę. Sztych,