9152S0501

Przed Xil. wiekiem niewiasty Wielkiej Brytanii jeździły konno po męzku, a zwyczaj ten przechował się długo w niektórych okolicach północnej Europy. Zaprowadzenie siodeł damskich w Anglii około roku 1140, przypisują Matyldzie, córce Henryka I. wdowie po bezdzietnym cesarzu Henryku V. zaślubionej z woli ojca Godfredowi, synowi Fulka V. króla Jerozolimskiego przezwanemu Plan-tagenetem. W tymże czasie wyścigi, jako powszechna kraju instytucya, zaczęły się w Anglii rozwijać. Tite Stephen, który w połowie XII. wieku zdaje sprawę z wyścigów w Smith-Field, miejscu już w owe czasy z jarmarków na konie sławnem, tak powiada: „Jeżeli próba cennych koni miała mieć miejsce, pewne krzyki rozlegały się i zmuszały tych, co proste mieli konie do oczyszczenia miejsca. Za danym znakiem zręczni Jockeye puszczali się w zawody i przerzynali powietrze jak pioruny. Nadzieja oklasków i nagród ogrzewała ich serca, z zaciekłością wydzierali sobie zwycięztwo, podniecając wierzchowców chłostą i ostrogą, a zachęcając głosem."

Wojny krzyżowe rozwinęły ulepszenia angielskich koni, ułatwiając sprowadzanie znacznej ilości rumaków wschodnich. Kroniki przechowały nam wiadomość o dwóch koniach znamienitej dzielności zakupionych dla Anglii na wyspie Cyprze przez Ryszarda lwie serce. Fecz ponieważ Francya była winna hippiczne swe powodzenie krzyżowaniom koni północy z rumakami południa, przeto Jan bez ziemi chcąc i dla Anglii podobną ustalić sławę, sprowadził z Flandryi 100 ogierów rasy najcięższej, które się na ziemi Albionu przerodziły w owe olbrzymie piwowarskie konie, wożące dzisiaj powoli wielkie ciężary po ulicach ludniejszych miast trzech królestw.

297