9152S5201

dziś w części do Rosyi, a w części do Chin hordy, żyjące z handlu, czasem z rolnictwa, a najzwyklej z pasterstwa i łupieztwa. Pomiędzy temi hordami znajdowały się nie dawno, a może znajdują się dziś jeszcze takie, które zachowawszy tradycye pogaństwa, trzymają się odwiecznego Scytów, swych przodków zwyczaju i zabijają dotąd konia na uczczenie swych bożyszcz, którym biała maść szczególnie ma być przyjemną.

Dży ngishan robił ofiary z koni białych, należących do stada śnieżnej białości, liczącego 10,000 głów. Mleko tych koni miało tylko potomkom Dżyngishana służyć za napój. Chińscy cesarze radzi bóstwa na ziemi odegrywać rolę, przyjmować także zwykli trybut od podwładnych plemion mongolskich, białemi końmi i wielbłądami, biała maść nie candoru cordis jak w Europie jest w państwie słonecz-nem wyrażeniem, ale oznacza uznanie zwierzchnictwa. Koń biały u Mongołów należy cło najcenniejszych darów godnych, albo samego bóstwa, albo ubóstwianej istoty.

Jeden z podróżnych podaje: że hordy te przypuszczają do pożywania ofiarnego konia tylko tych, którzyby we krwi ofiary białą namoczyli koszulę, a sprzęt podobny jest podług zapewnienia innego znowu podróżnego nadzwyczajną rzadkością w garderobie Mongoła. Historyk Palafox przedstawia nam dzikich zdobywców cesarstwa Chińskiego pod Dżyngishanem, jako dzielnych jeźdźców, którzy uwiązywali cugle do pasa, kierowali swe konie nogami, głosem i ruchem całego ciała, a mając w ten sposób zupełną ruchów obu rąk swobodę, w użyciu broni znamienitą nad przeciwnikami wyższość posiadali. Inni trzymając w jednej ręce i cugle i łuk, unosili się na krótkich swych strzemionach i przez to podwójną sobie na

344