Image61

238

„Janowi Frydrych. Wilhelm. Malcz, prezesowi kollegium kościelnego wyznania ewang. augsb., urodzonemu dnia 30 Listopada 1793 roku, zmarłemu dnia 28 Września 1852. Wdzięczna Gmina."

(Grobowiec okaxaty kamienny % kryzęm na wierzchu, poniżej powyższego drugi napis: „Miejsce spoczynku rodziny

Wilhelma Malcz, doktora medycyny i chirurgii).

W trzynastym roku życia, zostawszy sierotą, gdy go ojciec z powołania lekarz, a wkrótce i matka odumarli, wcześnie pojął, że tylko pracą i nauką, może sobie byt i przyszłośd niepodległą zapevynid. W 1814 roku skończył'chlubnie liceum Warszawskie. Obrawszy sobie zawód lekarski, zapisał się w poczet uczniów szkoły lekarskiój Warszawskiej, istniejącój wówczas pod przewodnictwem doktora Augusta Wolfa. Po dwóch latach w niój pracy, Malcz wsparty radą i pieniędzmi prawdziwego dobroczyńcy, który jako professor szkoły lekarskiój, odkrył W uczniu znakomite zdolności, udał się na Uniwersytet Berliński, gdzie po roku otrzymał w roku 1818 dyplom doktora medycyny i chirurgii. Uczone prace Malcza już wówczas zwracały uwagę, igdy tegoż roku otrzymał dyplom na członka honorowego towarzystwa mineralogicznego w Jenie. Przez lal trzy następne, zwiedza! akademie zagraniczne, szczególniej Uniwersytet Wiedeński i Paryzki, wkońcu odbył podróż naukową do krajów włoskich. Wróciwszy do kraju na początku 1821 roku, złożył przed ówczasową Radą ogólną lekarską egzamen, po którym uznanym został za zdolnego do praktykowania sztuki lekarskiój w stopniu doktora medycyny i chirurgii. Na "początku swego zawodu, szczęśliwym dla Malcza było wstępem, że znalazł w osobie doktora Czekierskiego powszechnie wziętego, opiekuna i przyjaciela, który mu, już to wprowadzeniem do znakomitych domów, to wzywaniem na konsylia, to wyręczaniem się gdzie sam nie zdążył przybyd, ułatwił zyskanie wielkiego rozgłosu w kraju.

Zmarł Czekierski w 1827 roku w Marienbadzie, po jego zgonie, wszyscy którzy mieli W nim zaufanie, zwrócili je do młodego Malcza. Towarzystwo Warszawskie Przyjaciół Nauk, w miejsce zmarłego Czekierskiego, obrało Malcza członkiem swoim. W roku T 828 Kommissyja Rządowa Spraw Wewnętrznych i Policyi, wynagradzając zasługi jego w Szpitalu Ś. Rocha w Warszawie położone od roku 1821, mianowała go naczelnym lekarzem tego instytutu. Malcz pełnił te obowiązki gorliwie aż do zgonu swego, przez lat 31 bezinteresownie, ofiarowawszy płacę do tój posady przywiązaną, na rzecz i dobro tegoż instytutu. Również bezpłatnie od powrotu swego z zagranicy, uproszony od X. Jakóba Falkowskiego, rektora nowo założonego Instytutu Głuchoniemych, przyjął na siebie obowiązek lekarza tegoż zakładu, i pełnił je do śmierci: nie dosyd, niejednokrotnym darem fundusze tych instytucyj, Malcz zasilał zapracowanym groszem. Od roku 1835, to jako członek rady głównój opiekuńczój Instytutów dobroczynnych, to jako członek komitetów lekarskich, dla przedsięwzięcia środków zaradczych przeciw cholerze, to jako członek rady lekarskiej, pełnił gorliwie włożone nań obowiązki.

Przy nadzwyczaj obszernój praktyce nie tylko w Warszawie, ale w całym rzec można Królestwie, wszystkie wolne chwile poświęcał Malcz na usługę bliźnich. Urodzony w wyznaniu ewangelicko-augsburskim, wielkie i przeważne oddał usługi tak dla dobra kościoła, jak i