Magazyn6 901

93

NOTARJU3ZE — NOTY

którzy są niepiśmienni i t. d. Z powyższego wypływa, że notarjat wykonywa swoje czynności urzędowe z przekazania mu ich przez Państwo w następstwie jego ustroju, opartego na zasadach własności indywidualnej, że czynności notarjusza noszą cechy jurysdykcji prewencyjnej i że wykonywa je notarjat niezawiśle pod kontrolą państwową.

Literatura: Gołąb 8ł.: Organizacja sądów powszechnych. Kraków 1938. — Jaworski W. L.: Reforma notarjalu. Kraków 1929. — Muezkotcski Sł.: Austriacka ustawa notarialna. Kraków 1887. — Rozp. Prez. Rzplitej z 27. X. 1933. (Dz. U. R. P. Nr. 84, poz. 609).

Stanisław Stein.

Noty.

Noty są formą pism najczęściej używanych w korespondencji dyplomatycznej. Mogą one mieć charakter zwykłego listu, albo stanowić jedną z form zawierania umów międzynarodowych. W pierwszym przypadku wysyłający notę zamierza poinformować o czemś adresata, albo postawić mu jakieś żądanie konkretne. Odbiór każdej noty powinien być potwierdzony (accuse de recep-tion). Jeżeli adresat nietylko potwierdza jej odbiór, ale i oświadcza, że przyjmuje ją do wiadomości (nazywa się to prendre acte), to oznacza, że zgadza się na jej treść i nie podnosi sprzeciwu. W drugim przypadku zawarcie umowy następuje w formie wymiany not. Jedna strona składa w swej nocie jakąś ofertę, którą druga akceptuje. Jest to najprostsza forma zawierania umowy międzynarodowej. Noty podpisuje minister spraw zagranicznych albo jegc. zastępca, lub też szef misji dyplomatycznej albo jego zastępca. Noty bywają zwykle, w formie pełnej, albo werbalne czyli słowne, w formie uproszczonej. Nota zwykła jest zaopatrzona w formułę grzecznościową i podpis, i może być ujęta w pierwszej osobie (sformułowanie subjektywne), albo w trzeciej osobie (sformułowanie objektywne). Noty werbalne są zawsze bez podpisu i formuł grzecznościowych, posiadają natomiast pieczęć wysyłającego je urzędu i datę, co je odróżnia od aide memoire; są one układane w trzeciej osobie i służą do załatwiania spraw mniejszej wagi. Nota może być zbiorowa (notę collective), jeżeli jest podpisana przez przedstawicieli kilku państw. Zdarza się to bardzo rzadko, ponieważ można osiągnąć ten sam cel, wysyłając noty oddz ielne, w treści swej identyczne (notes identiąues). Noty o treści identycznej, wysłane przez jakiś rząd do innych mocarstw, nazywają się notą okólną (notę circulaire). Noty mogą być wreszcie jawne, albo poufne (confidentiel-les). Noty pisze się zwykle na blankietach urzędowych z nagłówkiem, zawierającym nazwę wysyłającego urzędu, jak np. Mini-sterjum Spraw Zagranicznych, Poselstwo, Ambasada i t. p. U góry po lewej stronie podaje się numer bieżący. Niektóre kance-larje na notach politycznych numeru nie umieszczają, żeby umożliwić zachowanie ich w tajemnicy. Nota zwykła składa się z następujących części: a) Adres (la reclatne); jest to wzmianka, umieszczona po lewej strome u spodu pierwszej strony, rzadziej ostatniej, zawierająca nazwisko, tytuł i godność osoby, do której się pisze. W notach pisanych w trzeciej osobie, taka wzmianka jest zbyteczna, ponieważ nazwisko i godność adresata znajdują się w samym tekście noty. b) La suscription; oznacza adres i jest powtórzeniem „reclamy" na kopercie, c) Tytula-tura (le traitement); jest to tytułowanie w tekście noty osoby, do której się pisze, np. Majeste, Eminence, Excellence,etc. d) Data; oznacza miejsce napisania noty, dzień, miesiąc i rok. Umieszcza się ją u góry pierwszej strony, albo na końcu noty. To ostatnie zachodzi zawsze przy notach werbalnych, e) Apel (l’inscription); jest to tytuł lub godność osoby, do której się pisze, np. Panie Ministrze, Panie Ambasadorze, Ekscelencjo, Sire. Bywa ona en vedette, kiedy jest umieszczona oddzielnie nad tekstem, en ’‘gnr, kiedy figuruje na początku pierwszego wiersza tekstu, wreszcie dans la ligne, kiedy się ją kładzie po dwu lub trzech słowach w pierwszym wierszu tekstu. Najczęściej używa się obecnie formy pierwszej, f) Zakończenie grzecznościowe (la courtoisie); jest to zakończenie noty. Dawniej układano je w formie uroczystej, obecnie przestarzałej „pozostaję Waszej Ekscelencji najuni-zeńszym sługą". Formuła zwykła, obecnie najczęściej używana, jest „Proszę przyjąć, Panie Ministrze, zapewnienia mojego najwyższego szacunku". Formuła ta ulega nieznacznym zmianom, zależnie ud rangi osoby, do której się pisze.

Literatura: Bittner Ludwig: Dic Lehrc wn den velksrrechtlichen VcrtragsuTkunden. Berlin 1924. — Marten* de Chartom Le Guide diplomatiąue. Paris 1854. — Meger Hermann: Dos politische Schriftwesen im Deutschen Auswdrtigen Dienzt. TUbingen 1920. - Pradicr-Fodórś P-* Cours de Droit diplo-matigue. Paris 1899. — Batów Bmeat Sir: A Guide to diplo-malic peacticc. London 1917.    Jutjan Makowski-