NDIGCZAS0034762534

Z cyklu: Na pustaciach.

Odeszła mię ma dusza...

Dawno już temu... kiedy?... nie pomnę zgoła ninie,

Odeszła mię ma dusza, odeszła w złej godzinie.

Po pustej poszła ścieżce — przez wietrzne poszła rżyska,

W dalekie gdzieś odludzia — w zapadłe uroczyska...

Na martwych gór pustacie — za głuchych puszcz rubieże,

Na nigdy niezwiedzanych ogromnych mórz bezbrzeże.

1 gdy tu śród biesiady mój trup czerwony siedzi,

Pije szumiące wino, brząka językiem z miedzi —

Ściska naokół dłonie — braterstwa hasła głosi :

Dusza się w dzikim wichrze po gołych wierchach nosi,—

Nad mórz ogromnych pustką na skrzydłach cichych drzemie, Lub gwiazd obłędnych szlakiem z pod stóp swych rzuca ziemię.

— A kiedy późnej nocy nadejdzie już godzina,

Trup mój u okna staje — coś myśli... przypomina...

1 zda mu się — że k’niemu z przestrzeni leci... bieży Coś niby ptak obłędny... już — już o pierś uderzy...

Przerażon z trzaskiem okien zamyka trup wierzeje,

A już go sen nie najdzie nim ranny kur zapieje

A byle ćma ponocna u szyby zakołacze,

W kącie samotnej izby trup blady drży i płacze.