page0138

130

Schott

retoryki w Rzymie, po czterech latach otrzymał pozwolenie przenieść się do rodzinnego miasta i tutaj umarł r. 1629. Schott wydał kilkadziesiąt dzieł; celniejsze są: B Miotheca Hispaniae, seu dc academiis ac bibliotheds, cum elo-giis et nomenclatura elarorum Hispaniae scriptorum (Frankfurt, 1608, tomów 3). Hi spania illustrata (1603, tomów 4, in fol.). Tabulae rei num-mariae Romanorum Graecorumcpie (Antwerpija, 1616). Bibliotkeca scripto-rum Sos. Jesu; życia Jezuitów Franciszka Borgijasza, Snlmerona, Layneza. Photii Bibliotkeca in latinum versa et scho/iis illustrata (Paryż, 1606, tomów 2). Littei'ae Japonicae i e regno Sinarum, tłómaczone z włoskiego. Wydał także dzieła ś. Bazylego, ś. Grzegorza Thaumaturga, Ludwika z Grenady i kilku klassyków.    L. R.

Schott (Andrzej), hiblijograf, rodem z Gdańska, odbywszy nauki tamże, wyższe kończył za granicą. Poczem długi czas bawił w Warszawie i innych stronach dawnej Polski, gdzie obeznał się gruntownie z literaturą i historyją. W końcu był ławnikiem miasta Gdańska i na tym urzędzie umarł w 1759 roku. Wydał z druku: 1) Tractatus de indigenato Pclonorum (Gdańsk, 1738, w4-ce). Prussia Christiana sive de introductione religionis christiane in Prussia (tamże, 1738, w 4-ce).    3) Cromeri Beschreibung des Kónigreichs Pohlen

mit einigen Bemerkungem (tamże, 1761, w 8-ce).    4) Wydał niemieckie

tłóraaczenie Historyi polskiej Lengnicha (Lipsk, 1741, w 8-ce). Zostawił zaś w rękopiśmie obszerny w 2 tomach, in folio Spis polskich anonimów i pseudonimów. Ważny ten dla biblijografii polskiej rękopism znajdował się do r. 1832 w biblijotece publicznej warszawskiej, zkąd odesłany został do Petersburga.    /. M. S.

Schott (Henryk August), teolog i kaznodzieja protestancki, urodził się roku 1780 w Lipsku, gdzie jego ojciec, August Fryderyk Schott, był professorem pandektów i umarł r. 1792; uczył się w Lipsku, r. 1805 został professorem filozofii, a r. 1808 teologii w tamecznym uniwersytecie, nakoniec r. 1812 w Jena, gdzie też umarł r. 1835. Wypracował: Nomm Testamentum graecum, nom cer monę illustratum (Lispk, 1806; wydanie 3-cie, 1325); Pentateuch, tłóma-czony na łaciński razem z W.nzerem (1825). Commentarius m epistolas Novi Testamenti (1834). Epitome theologiae christianae dogmaticae (1811; 2-gie wydanie, 1822). hagoge historico-critica in libros novi foederis (Jena, 1830). Briefe ilber Religion und christlichen OffenDarungsglauoen; te ostatnie dzieła pisane są w duchu super-naturalizmu. Schott wydał także obszerną, we 3-ch tomach, teoryję wymowy, zwłaszcza kościelnej, w całej jej rozciągłości: Die Theorie der Beredsamkeit, mit besonderer Anwendung auf die geistliche Beredsamkeit in ihrem Umfange (Lipsk, 1815—28); ogłosił także drukiem kilka zbiorów swoich kazań i homilij. Oanz napisał jego żywot: Heinrich \ug. Scott, nach seinem Leben, nach seinem Charakter und seiner Wirksamkeit (1836), oraz dzieło pozgonne Schotta o autentyczności Ewangelii .Mateusza.

Schott (Wilhelm), oryjentalista zasłużony w zbadaniu języka i kultury mieszkańców północno-wschodniej Azy i, urodzony r. 1807 w Moguncyi, uczył się od r. 1822 na uniwersytecie w Giessen, a później w Halli, gdzie się miał oddać teologif. Atoli autodydaktyczne jego stud> ja lingwistyczne odciągnęły go powoli od tej nauki. Skarby biblijoteki berlińskiej pod względem języków tatarskich, zwróciły na siebie jego uwagę w roku 1830, przyczem obeznał się w tein mieście praktycznie z językami tureckim i perskim. W r. 1838 został professorem nadzwyczajnym uniwersytetu, a r. 1841 członkiem akademii ber-