page0152

1 u

Schumann — Schurtzfleisch

Zeitsc-hrift- fur Musik, którato gazeta wkrótce uznanie powszechne znalazła, lubo o takowe z innemi czasopismami staczać musiała walki. W piśmie tem, wielkim sie Chopin’a okazał wielbicielem. Kompozycyje Schumanna, ograniczające się wówczas na samych jedynie dziełach fortepianowych, małe z razu obudziły zajęcie, do czego obok oryginalności pomysłów, przyczyniły się nie pomału techniczne ich wykonania trudności. Gdy jednakże nie poprzestawał on coraz nowemi świata obdarzać utworami a trudności rzeczone przełamano, otworzyły się oczy publiczności na wielkie onychźe zalety, i przekonano się, że w nich mieszka duch twórczy. Osobliwie zjednał mu popularność cały szereg znakomicie opracowanych pieśni, po których nastąpiły dzieła różnego rodzaju na orkiestrę, narzędzia smyczkowe, wreszcie oratoryjum I)as Para-dies und die Peri (1843). Kiedy po ożenku jego, gniotące go okoliczności życia powszedniego usunięte zostały, kompozycyje chmurne dotąd, jaśniejsze-mi i zrozumialszemi się stały dla ogółu. Gdy dla słabości zdrowia, redakcyję czasopisma powierzył w roku 1845 do rąk Brendla, udał się Schumann do Drezna, by tam całkiem i swobodnie oddać się kompozycyi. Tu napisał kilka większego rozmiaru dzieł wokalnych i instrumentalnych, między innemi operę Genoveva (1847), która mimo wartości wewnętrznej i mnóstwo pełnych znaczenia melodyj, w samym tylko Lipsku przedstawioną została. W r. 1850 objął Schumann posadę kapelmistrza w Dusseldorf, którą jednak w^rkrótce złożył, by z żoną większe odbyć podróże artystyczne. Słabość zdrowia zmusiła go po roku do ich zaniechania. Zmarł r. 1856 w Bonn. Łączył on talent twórczy ze zdolnością pisarską, krytyczną. Jako kompozytor w jednym poniekąd staje rzędzie z Franciszkiem Schuberfem lubo większe pisał dzieła, a kierunek sztuce przez Beethovena nadany, na innem polu rozwinięty szeroce przez Chopina, w ściślejszem znaczeniu, kierunek muzyki romantyczny, znalazł w nim jednego z najgorliwszych swych popleczników i przedstawicieli. Przekonania swe we względzie podniesienia produkcyi muzycznej i zrozumienia istoty tej sztuki, złożył on w wielu pismach, które wyszły zbiorowo Uesammelte Soki >ff,en uber Musds und Musik er t4 tomy, Lipsk, 1854).— Zona jego Schumann (Klara), córka muzyka Fryd. Wieck’a, urodzona r. 1819 w Lipsku, jedna z najznakomitszych pianistek naszych czasów, pobierała naukę gry na fortepianie, równie jak i młodsza jej siostra Maryja, od własnego ojca. Wcześnie już odbywała ona z ojcem podróże artystyczne. Po pójściu w r. 1840 za mąż za Schumanna, wykonywała głównie w koncertach dzieła męża, obok dzieł Beethovena, Chopina i Mendelssohna. Jeśli poprzednio gra jej była pełna brawury, świetna, sprytnie odmierzona i obrachowana na effekt wedle dawniejszej szkoły hum-lowskiej, to później stała się ona pełną ducha, czucia, śpiewności i namaszczenia artystycznego. Jejto głównie należy się zasługa obznajmienia Niemców z dziełami Chłopina, i rozpowszechnienia tychże po ziemiach niemieckich. Ostatniemi czasy grywała wraz z córką swoją w Londynie u dworu. Porównaj życiorys Schumann’a w czasopiśmie: Ruch muzyczny (Warszawa, 1861, numer 24 do 25.)

Schurmann, ( Anna), zwolenniczka Jana Labadie (ob.), i sekty pijetystycznej, założonej przez niego, dla swej uczoności była zwana w XVII wieku dziesiątą Muzą, czwartą Gracyą, Minerwą hollenderską. Jest autorką apologetycznego dzieła: Euklerya, seumelioris parłis electio (Altorta, 1673). Umarłar. 1678.

Schnrtzfleisch (Henryk Leonard), professor historyi w uniwersytecie w Wit-temberdze, wydał historyję kawalerów Mieczowych w Inflantach: Historia Ensiferorum ordinis teutonici Limnorum, tudzież dzieła: Annus Romanorum