page0250

*42    Rota antytzftosć — Rotaberg

W *! I iw ll .    J~,    ^,J' h •!!»•.    '    • i£» TIW.y.MCUltf ;•» ,T    ,

stanowią eepjty^iatużytiię, sztuki, podczas gdy sztuka śjcdniu\y»i?ezr.i|*ł, dążąca do przedstawienia nieskończoności. śwuńą. niedotykalnego,., | tworzyła r^e.ejiy wzniosłe, *ajeuzu.cze, fantastyczne, W teip pojęciu nazywają także czysto ropjąn— tyczr.ejni przedmioty i wypadki okropne, niezwyczajne., pobudzające wyobraźnię,, i dla tegp wyrażenia o .okoiicach romantycznych, . o przygodach romantycznych często są używane. Nowe znaczenie otrzymał ten wyraz, gdy na początku ostatniego wieku młodzi poec. i krytycy niemieccy, jako tc: dwąj bracia 8chie-gel, Novalis, Ludwik Tieck, Wackenroder, połączyli się w grono nazwane szkołą romantyczną, chcąc określeniem tem wyrazie, że jako istotę, podstawę sztuki i poezyi uznają nadzwyczajność, cudowność i fantastyczność, i z tego powodu przyznawali pierwszeństwo średniowiecznym utworom, usiłując naśladowaniem wzbudzić do nich upodobanie. Porównaj FArhendorfPa Ueber die ethisehe und religiose Bedeutung der neueren romantischen Presie (Lipsk, 1847); H. Heine, Zur GescMchte der neueren schonen Literatur iit Deutsckttand (Hamburg, 183:*); Hettner, Die romantische Sekule m ihreyi innern Zusammenhang mit Gótke und Schiller (Brunswik, 1850), We Francyi także objawiła się dążność do nowego kierunku literackiego; zerwawszy pęta starego klassycyzmu, i wyrzekłszy się nieugiętych form Corne-ille a i Racine’a, zaczęto tworzyć dzieła, których oryginalne, wygórowane, nadzwyczajne pomysły i zbyt wolne formy, grzeszyły czasem przesadą i brakiem naturalności. Ruch ten literacki, z Wiktorem Hugo na czele, nazywano także szkołą romantyczną. Porównaj Huber’a Die romantische Poesiein Frank-reich (L.psfc, 1832); Michiels’a Histoire, des idres litteraires (2 tomy; Paryż 1841); Tenint a Prosod^:e de Fecole modernę (Paryż, 1844). W dalszym rozwoju niem eekiej i francuzkiej romantyczności, nazwa ta przybrała znaczenie stronnictwa. Gdy wreszcie romantyczna szkoła niemiecka nietylko w sz^łuce i literaturze, Jęcz także w życiu, w obyczajach, w rządach i religii chciała przywrócić średniowiecznośc, wtenczas zaczęto nazywać romanty-cznością wszelki chorobliwy kierunek i w^rsteezne dążności historyczne. Przeciw' tej wygórowanej romantyczności wystąpili najprzód Rugę i Echtermayer w znanym swym Manifest gegen dit Romantik. W tym samym duchu napisał Strauss. Der Romantiher auf dem Tkron der Cdsaren (Manheim, 1848) i Julian Schmidt Gesehmhte der Romantik (Lipsk, 1852).

Romb alho Rombus (z greckiego: rhombos), tak w geometryf nazywa się rów nolegiobok, mający wszystkie boki sob.e równe, zwany zwykle kwadratem ukośnym; według ten definicyi kwadrat jest także rombem, lecz w takiem znaczeniu wyraz ten używa się tylko w architekturze, gdzie rozumiemy pod nim służące do ozdoby kwadraty, których jedne średnice są poziome a drugie pionowe. Romboedrami nazywają się wielościany, których ściany są kwadratami ukośnemi, a mianowicie rc wnoległościan tal lemi ścianami ograniczony.

Rombeig (Andrzej), znakomity muzyk i skrzypek, ur. r. 1767 we wsi Vechte, niedaleko miasta Munster (w Westfalii). Ojciec jego, Gebhard Henryk, znakomity klarynecista w Munster, stryj Antoni, wirtuoz na fagocie, tworzyli z dziećmi swemi, słynną rodzinę artystów, żyiących jeszcze w Bonn roku 1790, gdzie Andrzej z Bernardem zostali członkami kapelli etektora, a po jego ucieczce w końcu roku 1793, udali się do Hamburga. Zwiedziwszy roku 1795—97 Włochy, .udał się Bernard do Angin i Hiszpanii, a Andrzej wrócił do Niemiec. W r. 1800 byli cbadwa w' Paryżu, gdzie wspólnie napisali operę: Don Mendoze dla teatru Feydeau. Od roku 1801 mieszkał \ndrzej w Hamburgu; w r. 1815 przeniósł się do Gota na posadę dyrektora muzyki po