page0603

595

Rymarkiewicz — Rymkiewicz

znań, 1855; wydanie drugie tamże, 1863); 7) Wzory prozy na wszystkie jej rodzaje, stopnie i kształty (tamże, 1856 3 t. wyd. 2-ie pierw, części pomnożone Wyborem poezyj, tamże 1860, 3-cie wyd. tamże, 1864, w 3-ch t.) Dwa te ostatnie dzieła sumiennie wypracowane, są dla uczących się użyteczne. Zajmował się także wydaniem: 8) Pism Kaspra AKaskowskieoo (Poznań, 1855), do których skreślił życiorys tego poety: 9) Dziedzic Lutm Jana Kochanowskiego (tamże, 1857). W r. 1845 jako redaktor Gazety wiełk. ks. Poznańskiego, wszystkie artykuły wstępne były jego pióra.    F. )/. S.

RymaFStWO, jest bardzo bliskie siodlarstwa(ob.); pierwsze zajmuje się wyrobem zaprzęgów i części rzemiemmh dj powozów należących, drugie zaś przygotowaniem siodeł i wszelkich przedmiotów do konnej jazdy służących.

RymieC, jezioro w Królestwie Polskiem, gubernii Augustowskiej, powiecie Sejneńskim, gminie Ralle, w dolinie rzeki Kirsny, między małemi wzgórzami położone, od strony zachodniej zasłonięte lasem, grunt nadbrzeżny ma urodzajny: znaczny połów ryb. Rozległe morgów' 660, głębokie od 48—90 stóp.

Rymkiewicz (Franciszek), jeden ze znakomitych generałów polskich. Służbę wojskową rozpoczął w armii rossyjskiej w pułku &aro1ulskim piechoty. Uzyskawszy stopień kapitana, stojąc w Jassach 1790 r. wziął dymissyję w randze majora, z poleceniem udania się do rodziny w guberniją Moskiewską. W r. 1792, wszedłszy do wojska Rzeczypospolitej, dowodził batalijonem strzelców. W r. 1794 mianowany generał-majorem brał czynny udział w obronie Warszawy przeciw wojskom pruskim, oblegającym te stolicę, i należał następnie do wyprawy generała Dąbrowskiego do Wielkopolski. Wszędzie daw^rał dowody tak osobistego męztwa jak i wysokich zdolności wojskowych. O tej wyprawie zostawił w rękopiśmie zajmujący pamiętnik, doprowadzony do roku 1795. Kiedy pod Radoszycami arinija Polska się rozeszła, Rymkiewicz uszedł do Galicy i, następnie do Konstantynopola; a znosząc wielki niedostatek, w toku 1798 dostał sic do Rzymu. Rymkiewicz mianowany szefem drugiej legii, w⁷raz z Cypryjanem Godebskim w Mantui połączył się ze swoim korpusem. Generał Dąbrowski, bacząc na okoliczności czasowa, rozkazem dziennym dnia 3 Maja 1798 roku zachęcał młodzież wojskową douczenia się wśród walki, matematyki, historyi, geografii i języków, a obok tego do zachowania w czystości ojczystego języka. Rymkiewicz przy pomocy Godebskiego, co redagował wówczas: „Dekadę legijonową/ zwrócił ku temu wszystkie swoje usiłowania* w niedostatku drukarni polskiej, w-ażniejsze wiadomości i tłómaczone z lepszych dzieł wyjątki, kazał czytać obok rozkazów dziennych. Armija francuzko-polska ustawiona wzdłuż rzeki Adygi, 25 Marca 1799 rów^rno ze wschodem słońca uderzyła na nieprzyjaciela, złamała go i pobiła. Rymkiewicz na czele batalijonu legii swojej cuda waleczności okazał, i pod Legnano, następnie przy odwrocie, osłonił cofającą armiją, mając zabitego konia. Kiedy jenerał Scherer, główną kwaterą zajął Isota Della Scalla, zebrano siły francuzkie i legijony polskie między A dyga i Tartarą. Dnia 5 Kwietnia t. r. wszczyna się bój zacięty. Generał Montriehard, podziwiał szczególniej batalijon dowodzony przez Rymkiewicza, który ugodzony kulą karabinową w pachwinę, upadł właśnie w tej chwili, gdy dobyw-szy pałasza, wiódł żołnierzy swoich do ataku. Odwieziony do Medyjo-lanu, tu skończył zaw^ód pełen chwiały i poświęcenia. Umierając, konającym głosem zawołał: „O czemuż Opatrzność nie dozwoliła mi umierać na ojczystej ziemi/’ (Obszerniejszy życiorys i wyjątki z pamiętnika Rymkiewicza podał K. Wł. Wójcicki w dziele: Cmentarz Powązkowski, tom 3, Warszawa 1858 roku).    K. Wl. W.

. 38*