page0604

596    Rymkiewicz — Ryngold

Rymkiewicz (Felix), doktor medycyny, professor uniwersytetu Wileńskiego, urodził się w roku 1799, szkoły ukończył w Mohilewie, a później od roku 1816 w uniwersytecie Wileńskim, gdzie po napisaniu rozprawy: Obserratio-num par in morbum, qui croup dicitur cum epicrisi, (Wilno, 1821), otrzymał stopień doktorski i naznaczony został pomocnikiem prefekta instytutu medycznego; w roku 1825 mianowany adjunktem a w roku 1829 professorem w uniwersytecie Wileńskim, wykładał najprzód terapiję, później fizyologiję do roku 1832, a odtąd zostawszy professorem w akademii medyko-chirurgicznej Wileńskiej, terapiję, fizyologiję i encyklopedyją medyczną, w roku zaś 1838 objął zarząd kliniki. Po zamknięciu akademii od r. 1843 był naczelnym lekarzem miejskim w szpitalu Sawicz i nie opuścił tego miejsca aź do śmierci. Nadto był dyrektorem domu przytułku dzieci a przez całe życie jednym z najzasłuźeń-szych praktyków. Umarł w Wilnie 1851 r. Wydał z druku, oprócz mnóstwa artykułów medycznych i literackich po rozmaitych czasopismach umieszczanych, osobno: 1) Krótki rys nowej nauki lekarskiej Droussais, (Wilno, 1824, w 8-ce); 2) 0 sposobie użycia Stetoskopu, (tamże 1824); 3) Wiadomość o cholerze i sposobach oczyszczania powietrza, (tamże 1830 w 8-ce); 4) 0 chorobach pijawek, sposobie ich zachowania i użycia, (tamże 1838); 5) Morbi cutis tabulis succincte descripti, (tamże 1839). Jestto tablica na ogromnym arkuszu jednym, wszystkie wyrzuty skórne systematycznie ułożone obejmująca 6) Kursa patologii i terapii w 4 tomach. Razem z dr. Adamowiczem wydał Museurn anatomicum, 1842 w 4-ce, a do słownika łacińsko-pol-skiego Bobrowskiego dodał wyrazy do nauk medycznych służące 1841 roku.    F. hi. S.

łtymnik, rzeka na Wołoszczyznie, wypływa z gór Karpatskich; przebiegłszy 14 przeszło mil wpada do rzeki Seretu, Nad jej brzegami leży niewielkie miasto tegoż imienia. W czasie wojny z Turkami w roku 1789, Suworow' (ob.) odniósł tu zw^rycieztwo nad wezyrem, za co tytuł hrabiego i przydomek Rymni-ckiego otrzymał.    ./. Sa....

Ryn, (Rhein), miasteczko w Prusach Wschodnich (na Mazurach), miedzy jeziorami; w okolicy lud polski.

RynarzeWO, po niemiecku Rohrbruch, wWielkiem Księztwie Poznańskiem, powiecie Szubińskim, przy ujściu Gąsawki do Noteci położone miasteczko, jest własnością prywatną Skórzewskich. Ma kościół katolicki parafijalny i prote-stantski filialny. Mieszkańcy po części trudnią sie sukiennictwem, lecz głównie uprawą. Ludności w roku 1837 liczyło ogółem 798 głów. Odbywają się 4 w roku jarmarki. Odległość od Szubina mila 1, od Bydgoszczy 2, od Poznania 13.

Ryndzia, w starożytnej grze cha pan ce, dziewiątka czerwienna nosiła tę na-nazwę.

Rynek, część środkowa miasta z obszerniejszym placem, gdzie zwykle mieści się kościół i ratusz, gdzie odbywają się targi i jarmarki. W dawnej Polsce: place dćarmes, zwano rynek żołnierski albo rycerski. W większych miastach bywało więcej rynków^r jak jeden, a ulice przyległe przybierały nazwę przyrynków.

Ryngis, jezioro w Królestwie Polskiem, gubernii Augustowskiej, powiecie Sejneńskim, gminie Berzniki, rozległe morgów 81.

Ryngold Zjawienie się w dziejach Litwy imienia Ryngolda (koło r. 1226),

• nowy nadaje im charakter: on uosabia pierwszy myśl zjednoczenia pozostałych ludów litewskich w jedne wielką narodową całość. Głuche podania wzmian-