page0606

593

Ryngold — Rynoplastyka

Niemców, no wy eh sił nabierają. Dnia 23 Września 1236 roku Volquin mistrz Mieczowych z garścią rycerzy rzucił się w szyki litewskie i próżno usiłując przebić przez nie, zginął. Wściekłość Litwy w^rzmaga się zwycięztwem. Wiadomość o tej bitwie okropną trwogę rozwiała na chrześcijańskie kraje. Pięćdziesięciu rycerzy Mieczowych, przeszło tysiąc wojowników krzyżowców, padli ofiarą źle osnutego przez Volquina planu, który ośmielił się zapuścić w samo kraju serce, nie oglądając się jak powróci. Północne Niemcy zadrżały całe, kupcy Lubeki nie śmieli ruszyć z okrętami swemi i poczęli miasto umacniać, a biskup rygski wysłał niedobitków Mieczowych, prosząc papieża i Hermanna von Salza mistrza Krzyżaków o pomoc. Po śmierci mistrza Mieczowych, poległego w bitwie z Litwinami, zakon uszczuplony stratą wielu rycerzy i przerażony następstwy, jakie ta klęska pociągnąć dla niego za sobą mogła, przez posłów starał się o połączenie z zakonem Krzyżaków. Połączenie to nastąpiło w roku 1237, w miesiącu Marcu lub Kwietniu. Około 1240 r. kroniki naznaczają śmierć Ryngold a, a raczej zawładnienie jego posiadłościami litewskiemi przez Mendoga (Mindowsa).

lyngort, pas rzemienny wierzchni, którym się przymocowywa kulbaka.

Ryngraf, blacha okrągława, wypukła, na przedniej części szyi zawieszona przez oficera będącego na służbie. W dawnej Polsce, ryngrafy takie bywały ze srebrnej lub złotej blachy, na której ryto lub malowano wizerunek zwykle Boga-Rodzicy, z wierszem modlitwy, często i herb rodzinny dodając. W armii królestwa Polskiego do r. 1831, ryngrafy w kształcie półksiężyca wypukłe miały na środku przymocowanego orła białego. Oficerowie przywdziewali je w czasie tylko służby, w czasie zaś wojennym nosili je ciągle. K. 117. W.

Ryniewiecki (Jakób), pisarz socynijański, urodził się w r. 1597, przy zburzeniu zboru w Kisielinie w r. 1644 uznany za winnego i wywołany z kraju, przybrał nazwisko Jana Trembeckiego. Był pastorem w Lublinie, potem w Kisielinie na Litwie; nakoniec schronił się do Prus, gdzie umarł w r. 1678. Zebrał w języku polskim pamiętniki o rzeczach godnych pamięci, najwięcej

0 sprawach religijnych z XVI i XVII wieku, kt >re zostawił w rękopiśmie. Przytacza je Sandius Bihl Antitr. str. 142. Według niego są w druku jego Kazania i Listy, lecz tych żaden dotychczas z biblijografów me widział.

Rynka,! naczynie kuchenne z gliny wyrobione, okrągłe na nóżkach i z rękojeścią, służące do smażenia i duszenia różnych potraw tak mięsnych jak

1    rybnych.

Rynkmacher, Z niemieckiego Ringmacher, wyrabiający pierścienie. Czytamy w Voluminach Legum: „Ślusarze, kowale, rynkmacherowie, i insi rzemieślnicy mniejsi.”

Rynna. Tak się nazywa w architekturze rura luk rodzaj kanału otwartego z blachy lub drzewa, przeznaczony od odprowadzenia wody ściekającej z dachu na ulice lub podwórza domów. W budowlach gotyckich dają rynnom postać rozmaitych zwierząt bajecznych. Według przepisów policyjnych, prawie we wszystkich miastach woda ściekająca z dachów zbiera się w rynnach blaszanych i z nich ścieka aż do poziomu ulic kanałami także blasznnemi, przymocowa-netni do ścian budyków w kierunku ich wysokości.

Rynoplastyka (z greckiego rhin nos i planein formować), jest to sztuka przywrócenia mięsistych części nosa za pomocą opc-racyi chirurgicznej, w której cześć żywej skóry przenosi się z innego miejsca cmia na miejsce utraconego nosa. Nieprzyjemne wrażenie jakie sprawiają ludzie pozbawieni nosa w skutek chorób, jako to: syfilis, skrofuły i t. d., było przyczyną, że od dawnych czasów