scandjvutmp10d01

21

niając glos, by udać lepiej mówiących, ciągnął dalej: — „Pewnię pijany! Weźcie go do kozy 1“ „Nie pijany, wielmożny panie, a musi być, z głodu! — mówi ten, co Morę dźwigał — wódki nie czuć 1“ „No, to wnieście go tutaj". Wnieśli Morę do policyi, posłali po doktora, a gdy ten przyszedł, to mu dali jeść. Wytężył się Mora, wstał; poznał go wtedy naczelnik i pyta : „Czegożeś ty nie powiedział ?“ „Nie śmiałem". Kazał go prowadzić do siebie, do kuchni, napoić, nakarmić i mąkę obiecał wydać na swoje ryzyko, bez gubernatorskiego pozwolenia. Tejże nocy wydali, uprosił Mora: reny głodne, pokarmu w pobliżu niema, zdechną. Ulitował się naczelnik, czy też może przeląkł, dość że rozkazał natychmiast wydać. Ze świecami do magazynu chodzili.

—    Oj! przeląkł się, przeląkł. Bo nie ustawa, żeby człowiek pode drzwiami z głodu umierał, a i cesarz pfewnie za to nie pochwali! — rzekł gospodarz, drapiąc się po grzbiecie. — A wiele też dał?

—    Dziesięć pudów, po dziesięć rubli pud. Je-sienią, powiadają, trzeba będzie płacić, więc nasi bogacze, jak to usłyszeli, zagrabili prawie wszystko. Dziesięć pudów po dziesięć rubli pud, toż to kiesa¹), powiadają, skąd wy weźmiecie tyle pieniędzy ? My będziemy zmuszeni płacić, więc nasza mąka!

—    A jakże! Jeżeli ich posłuchać, to wszystko, wychodzi, wkrótce ich będzie: i ryba, i woda, i ziemia i las. Jeszcze czego! A cóż gromada?

—    Gromada ? niby nie wiesz : milczy, jak zawsze. Ozwa^się tam ktoś, że u każdego jedna tylko gęba, ale szanowni napadli na niego, że sam rad nie, był. „Kto największe podatki płaci, krzyczą, kto największy dochód czyni skarbowi ? My! O nas więc

1

Kiesa — suma pieniędzy od 80 do 120 rub.