0218

lawy, w za dużym szynelu, z zapadniętą piersią, a naprzód podanym brzuchem, w czapie nadzianej po same gackowate uszy, obiega z karabinem dookoła tundrę, szukając zbiegów. Zamiast nich jednak przynosi tylko kieszenie pełne jesiennych jagód dla dzieci. Te dzieci właśnie miałam na myśli, mówiąc, że u skraju zony czyha coś na moją samotność.

Dziewczynka ma najwyżej sześć, może siedem lat. Chłopiec jest młodszy. Mizerne to, niewyrośnięte, zabiedzone. Mała chodzi mimo lata okutana w watowy kabat, z głową owiniętą chustką jak baba. W fałdach tej spłowiałej chustki tkwi twarzyna mała, żółta i zła. Ma wiecznie zasmarkane, pełne strupów podnosie i brodę całą w liszajach. Ale nie to jest w niej najprzykrzejsze. Wyraz nienawiści, jakim skrzą się jej małe skośne oczy - jest tak obcy i tak niezwykły u dziecka! I mało tego. Szkut ten nosi się zawsze z batem i gdy tylko zobaczy którąś z nas bliżej swojej kretowiny, leci ku niej z podniesionym patykiem, nachmurzony, groźny. Zatrzymuje się jednak zawsze o parę kroków od nas i z twarzą zmiętą wstrętem i pogardą zaczyna nas lżyć.

-    Paszła won... ty bydło zakluczone, ty sobaka, ty szpion... Tak cię zbiję, że się nie ruszysz... Paszła!

-    A za co mnie zbijesz?

-    Ty zakluczona!... Tobie nielzia tuda prychadit... Paszła won!... Pa-nimajesz?...

-    Nie. Nie panimaju.

-    Jak tato wróci, to cię zastrzeli. Powiem jemu, to cię zastrzeli. Kak sobaku zastrielit tiebia.

-    Ja za zonę nie wychodzę. A tu wolno tak samo mnie, jak tobie...

-    Wriosz! Ty skatina zakluczona - panimajesz? Ty skatina, ty szpion - powtarza w kółko.

Mimo całej przykrości takiej rozmowy z dzieckiem, wierzę, że może przecie potrafię się z nią dogadać, próbuję pojednawczo.

-    Jak ci na imię?

Bat przestaje wprawdzie świstać, ale mała milczy. Nie spodziewała się takiego pytania.

-    No powiedz. Jak cię mama woła?

-    Paszła... ty...

-    Ani mi się śni... Nie pójdę. Sonia?

-    Czort z toboj... Kakaja Sonia?

-    No to Tania... - proponuję.

222